BIJGESTAAN DOOR EEN CAST OP FULLSPEED, LEVERT PAUL GREENGRASS MET ‘THE BOURNE SUPREMACY’ EEN STAALTJE AF VAN DIGITALE PRECISIE.

PAUL GREENGRASS

MET MATT DAMON, FRANKA POTENTE, BRIAN COX, JOAN ALLEN, JULIA STILES

The Bourne Supremacy ****

De Brit Paul Greengrass (Bloody Sunday) soldeerde met een obsessioneel hyperrealisme het vervolg aan The Bourne Identity, Doug Limans erg efficiënte, CGI-vrije adaptatie van Robert Ludlums bestseller. Het resultaat? In één woord: denderend.

Twee jaar na zijn wederopstanding uit totaal geheugenverlies en onafgewerkte co-ops (covert operations), leeft Bourne met Marie een teruggetrokken bestaan in Indië. Maar de immer piekerende superspion heeft nachtmerries. Bovendien lopen de zaken met de Russen in Berlijn scheef, worden Bournes vingerafdrukken op een verkeerde plaats gevonden en komt een Siberisch kille killer hem op het spoor. Als dan ook nog het ondenkbare gebeurt en een torenhoog wraakmotief zich in het plaatje mengt, is het hek helemaal van de dam.

Greengrass’ visie op de ‘gedateerde’ maar nergens achterhaalde schaduwwereld van Koude-Oorlog-spionnen die meer bezig zijn met persoonlijke obsessies dan met de wereldvrede – kom, zeg – is er een van bits en bytes. Digitale precisie wordt namelijk aangewend om daadwerkelijk te bijten. Het actieverloop is in duizenden stukjes gehakt, door een digitale zoom en blur gehaald en metronomisch precies aan elkaar gelast. De film werkt dan ook als een mechanische piranha die doorheen de waas van bloed blijft doorhappen. Het geweld doet pijn, en een trommelvliesperforerende soundtrack maakt dat u het niet vergeet. Verder maakt Greengrass van de intensiteit die Damon uitstraalde in Identity (en waarmee hij verrassend demonstreerde wel degelijk talent te hebben) een psychologisch equivalent voor zijn snijkoorts. Tal van scènes zijn voorbestemd om in het wapenarsenaal van de cinema te liggen glimmen, al zal de nietsontziende drive die Greengrass naar het scherm vertaalt voor velen een overdrive zijn. Ondertussen haalt hij ook wat afleiding uit de polarisering van twee spionnen om u tegen te zeggen, gespeeld door Brian Cox en de bekorende Joan Allen. ‘You’re in a big puddle of shit, Pam, and you don’t have the shoes for it’ is maar één dialoog die de graad van tactisch cynisme weergeeft.

Naar het schijnt heeft Brian Helgeland, scenarist van L.A. Confidential en maker van Payback (en de enige regisseur die supermasochist Mel Gibson zover kreeg te eisen dat hij het geweld en vooral zijn pekzwarte misantropie intoomde), zonder credit aan het scenario gewerkt. Die wetenschap zou in elk geval de hevigheid van Greengrass’ visie mee verklaren, al is de suprematie van zijn regie compleet zijn eigen verdienste.

Jo Smets