Voor het derde deel van ‘Mission: Impossible’ koos Tom Cruise eigenhandig een nieuwe regisseur: J.J. Abrams, de man achter ‘Lost’. En die dook meteen in het privéleven van de personages. ‘Ons motto was: people first, explosions second.’

Het is net alsof je een aflevering van Alias moet opnemen. Maar dan wel met een condoom cocaïne in je buik dat net gebarsten is.’ Het moge duidelijk zijn: de regie van Mission: Impossible: III was voor J.J. Abrams de ultieme rush. De man die verantwoordelijk is voor succesvolle tv-series als Alias en Lost stapt voor zijn debuut als filmmaker dan ook meteen langs de grote poort binnen. Een blockbuster waarvan de twee vorige delen samen 400 miljoen dollar hebben opgebracht, die opgenomen wordt in de VS, China, Italië en Duitsland én waarin de grootste filmster ter wereld de hoofdrol speelt, je zou voor minder een nachtje slaap laten. Toch waren de omstandigheden niet de grootste zorg van Abrams: ‘Ik was gespannen omdat ik een film wou maken die ik zelf zou willen zien. Dáár heb ik wakker van gelegen.’ Met reden, want Abrams – die voor een debutant ongewoon veel inspraak en macht kreeg – heeft alle kansen gekregen om van Mission: Impossible: III zijn verhaal te maken.

Mission: Impossible: III leek lange tijd gedoemd. Eerst was David Fincher ( Se7en, Fight Club) van plan om in de voetsporen van John Woo – de regisseur van de sequel – te treden, maar hij stapte al vlug op. Zijn opvolger Joe Carnahan (van de tv-serie Narc) hield het al evenmin lang vol, wegens ‘creatieve meningsverschillen’. Toen kreeg Tom Cruise, hoofdrolspeler én producer, na een feestje enkele dvd’s van Alias in handen, van de assistente van schrijver-producer J.J. Abrams. De acteur was zo onder de indruk van de tv-serie dat hij besloot Abrams te vragen als regisseur voor Mission: Impossible. Eén probleempje echter: toen Cruise Abrams in de zomer van 2004 opbelde, zat die net midden in de opnames voor de pilootaflevering van Lost. Dus deed Abrams wat elke regisseur zou doen: hij vroeg Cruise om een jaar te wachten. Tot zijn verbazing ging de acteur akkoord: Cruise zou Mission: Impossible in de koelkast steken en eerst War of the Worlds gaan draaien. ‘Eigenlijk was de hele situatie bijna surrealistisch’, vertelt Abrams. ‘Ik heb eerlijk gezegd lang gedacht dat er iemand naar me toe zou komen en zeggen: Kerel, daar staat de verborgen camera.’

Abrams kreeg niet alleen een jaartje uitstel, hij mocht ook meteen een nieuw scenario schrijven. Het vorige, van de hand van Frank Darabont ( The Green Mile, The Shawshank Redemption), vond hij immers niet helemaal dat. ‘Begrijp me niet verkeerd: het zou een schitterende film geweest zijn,’ aldus Abrams, ‘maar niet de film die ik wou maken. Kijk, wat weet je eigenlijk van het privéleven van Ethan Hunt, Toms personage? Uit het eerste deel kun je opmaken dat zijn ouders dood zijn, en in de tweede film zie je hem rotsklimmen in zijn vrije tijd, maar that’s it. Voor de rest is hij altijd een soort superman. Terwijl ik wil weten: wie is die kerel als hij naar huis gaat? Hoe kun je tegelijk de dingen doen die hij doet en toch een gewoon mens blijven? Dus hebben we daarop gefocust. Oké, ik weet ook wel dat mensen die betalen voor Mission: Impossible: III geen relatiedrama willen zien, maar ze willen wel een goed verhaal. En dat kun je alleen maar vertellen als je de personages uitwerkt.’

En dus deed Abrams – met de hulp van twee scenaristen van Alias – wat hij eerder al op tv had gedaan: de karakters uitdiepen tot hij erbij neervalt. Mission accomplished, vindt Ving Rhames, de enige tegenspeler van Cruise die in deel drie terugkeert. ‘Dit script is waarschijnlijk het beste van de drie, precies omdat we zien hoe dicht de personages bij elkaar staan en hoe groot de impact van hun job op hun leven is.’ Die spanning tussen Hunts werk en privéleven wordt verpersoonlijkt in Julie, een rol van Michelle Monaghan ( Kiss Kiss, Bang Bang). ‘In het begin van de film heeft ze geen benul van wat hij doet, maar stilaan begint het haar te dagen dat hij geen verzekeringen verkoopt’, aldus Monaghan. ‘Te laat, natuurlijk, want ze is helemaal ondersteboven van Ethan. Wie niet?’ Als zijn voormalige protegé (Keri Russell) het pad kruist van bad guy Owen Davian (Philip Seymour Hoffman), die ook zijn oog op Monaghan heeft laten vallen, moet Hunt in actie komen. ‘Normaal gezien staat iemand die gevangen wordt in Mission: Impossible er alleen voor’, zegt Abrams. ‘Op dat vlak is deze film een uitzondering, want Ethan wordt eropuit gestuurd om een van de zijnen te redden. Het randverhaal, een reddingsmissie van het IMF (de Impossible Missions Force, niet het Internationaal Monetair Fonds, nerd!; nvdr. ), wordt zo het centrale thema.’

Twee van de acteurs zijn oude bekenden van Abrams. Keri Russell speelde al de hoofdrol in Felicity, de eerste tv-reeks van Abrams. Het personage van Russell werd trouwens oorspronkelijk gespeeld door Scarlett Johansson, maar zij trok zich terug omdat ze het te druk had met de opnames van Match Point. (Althans, dat is de officiële versie: het gerucht gaat dat Johansson het niet echt op prijs stelde dat Cruise haar op de set probeerde te bekeren tot de Scientology-sekte.) Oscarwinnaar Philip Seymour Hoffman is dan weer een oude vriend van Abrams, en de regisseur was al lang van plan om de acteur eens voor een actiethriller te casten. ‘Niemand verwacht dat, en dat vond ik heel aantrekkelijk. Als ik zeg dat Phil en Tom Cruise gaan vechten, dan denk jij – zeker nadat je Capote hebt gezien: En wat ga je filmen als hij hem na drie seconden gevloerd heeft? Maar hij heeft zijn rol met een bijzonder intimiderende presence gespeeld. Wie denkt dat Philip Seymour Hoffman er in de trailer van Mission: Impossible III al sinister uitzag: think again. Als je de beelden in de context van de film ziet, is hij nog oneindig veel griezeliger. Hij heeft alle macht in handen.’

Hoewel de rol van de personages groter is dan tevoren, draait Mission: Impossible: III natuurlijk nog altijd als vanouds om de actie. Sterker zelfs, deze film bevat meer lange actiescènes (waarvoor Tom Cruise naar gewoonte weer een groot deel van de stunts zelf heeft gedaan) dan de vorige twee. Op dat vlak moet Abrams in de voetsporen treden van twee grootmeesters, Brian De Palma en John Woo, die allebei heel sterk hun stempel drukten op hun Mission: Impossible-film. Daar is Abrams zich ook van bewust: ‘In de eerste twee delen zag je aan de stijl duidelijk wie er achter de camera stond. Ik heb er echter geen idee van wat mijn stijl is: eerlijk gezegd betwijfel ik zelfs dat ik een bepaalde stijl heb. Het enige wat ik weet is dat actiescènes er geloofwaardig moeten uitzien. Mensen vertellen mij vaak dat ze soms moeite hebben om actiefilms te volgen. Dat komt volgens mij omdat de actie het overneemt op het verhaal, omdat alles rond de stunt zelf draait.’ En dus komen we toch weer bij de personages terecht. ‘ People first, explosions second, dat was ons motto’, zegt Abrams. ‘Hoe spectaculair de stunts ook zijn, je moet als kijkers altijd weten waar iedereen is en waarom. Voor mij is een goede actiescène hetzelfde als een goede seksscène: het werkt alleen maar als je meeleeft met de personages. Het enige verschil is dat in een actiefilm alles luider, groter en véél duurder moet zijn.’

© Premiere Vertaling en bewerking: Bart Cornand / Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content