EEN MOZAÏEK VAN FILMS. HET BRUSSELSE ÉCRAN TOTAL VERWENT U GEDURENDE DRIE MAANDEN MET EEN overaanbod aan steengoede films. Een filmverslaving is zo gebeurd.

VAN 16 JUNI TOT 14 SEPTEMBER

Écran Total in de Arenberg te Brussel

19 klassiekers, 21 onuitgebrachte films, 12 reprises, 6 Elia Kazans, 4 Gus Van Sants, 7 keuzes van acteur, regisseur en schrijver Mathieu Amalric, 3 Dead or Alive-films van Takashi Miike, 5 documentaires (als je ze zo nog kunt noemen) en 3 Monty Pythons. U gaat deze zomer maar beter op safari in de Arenberggalerij te Brussel, want Écran Total heeft, indien niet voor een strand, dan toch voor zichtbaar genot gezorgd.

Onder de klassiekers bevinden zich zowel zelden vertoonde prenten als Joseph Mankiewiz’ The Ghost and Mrs Muir (een parel van een spookfilm met de goddelijke Gene Tierney en een buitenaardse score van Bernard Herrmann). Die films golden als voorbeelden van de nieuwe cinema die in de aanloop naar of in het zog van mei ’68 ontstond: Brian De Palma’s anarchistische Greetings, Tony Richardsons Genet-verfilming Mademoiselle, Barbara Lodens monument van feministische emancipatie Wanda, en Jerry Schatzbergs The Panic in Needle Park, het groezelige ‘echte’ portret van twee heroïnejunkies in New York (met een piepjonge Pacino).

In de komende vakantieweken komt Focus wat specifieker terug op twee belangrijke ontwikkelingen in het filmuniversum die door Écran Total worden belicht: de fenomenale opgang van de Zuid-Koreaanse film en de geheel progressieve ontwikkeling van de ‘documentaire’. Die laatste lijkt voorgoed zijn stereotiepe invulling achter zich te laten en kan volgens sommigen beter als non-fictiefilm worden omschreven. Ook twee figuren uit de vier single person-retrospectieves zullen in dit blad een close-up krijgen: Elia Kazan en Takashi Miike.

De intrigerende keuze van de 39-jarige Mathieu Amalric neemt op het festival een centrale plaats in. Zijn acteerloopbaan begon hij in Otar Iosseliani’s films Et la Lumière Fut en La Chasse aux Papillons. Amalric vergat in zijn zeven vergeten ‘herontdekkingen’ zijn eerste mentor daarom niet. Iosseliani’s – door de Sovjets gebande – Iko Shashvi Mgalobeli ( Il Était une Fois un Merle Chanteur) is een dwarse kroniek van een niet bepaald communistisch geïnspireerde nietsnut, die vandaag zowaar voor het kapitalisme kan gelden. Ook bijzonder is Richter, l’Insoumis van Bruno Monsaingeon, een absorberende, complexe vertelling in de eerste persoon van en door Sviatoslav Richter, de befaamde sovjetpianist. Nous ne vieillirons pas ensemble van Maurice Pialat, Roberto Succo van Cédric Kahn, en Mes petites amoureuses van Jean Eustache pakken de Franse lading verder uit, maar er is ook nog Charulata van de peetvader van de Indische, westers geconcipieerde art house-cinema, Satyajit Ray. De meest zeldzame vogel is Peter Watkins’ Punishment Park. Met The War Room leverde Watkins een pseudo-docu af, die de dreigende mogelijkheid van een atoomoorlog verontrustend nabootste, en erin slaagde sterker te zijn dan om het even welke authentieke non-fictiepoging. In Punishment Park ging hij op hetzelfde elan verder en hij kiest – lang voor Big Brother – voor de geforceerde, gemanipuleerde ‘reële’ situatie: de escortetocht die een peloton soldaten maakt met een groep hippies. Van een strikt neutrale missie evolueert die trip in een agressieve poging tot genezing van het pacifisme. U kunt ook genoegen nemen met Monty Pythons The Meaning of Life of Gus Van Sants To Die For, een kille en coole satire op de cultus van de faam. Het enige wat u moet doen, is kijken. Een snelcursus film was nooit zo eenvoudig! Jo Smets

Jo Smets