(Z)ONDER STROOM. TENTOONSTELLINGEN OP ONGEWONE PLAATSEN ZIJN NIET ZONDER RISICO. HET MET ZWAAR GESCHUT BELADEN ‘Eclips’ houdt zich ternauwernood staande.

TRANFO ZWEVEGEM

PAUL FERRARDSTRAAT 15-20 IN ZWEVEGEM, TOT 21 NOVEMBER. tel. 056 64 48 93 en www.artsite.be/deweer

Eclips

‘Eclips, een expeditie’, staat in kleine lettertjes op de plattegrond. Daar is iets van aan, want de tentoonstelling rond 25 jaar galerie Deweer gaat niet echt van een leien dakje. De galerie besloot haar jubileum te vieren op het terrein van een voormalige elektriciteitscentrale. Dat houdt in dat je kunst aantreft aan een hoogspanningsmast, bij een koeltoren, in een turbinehal en in de toiletten van de arbeiders. Zo eigenaardig is dat niet, maar vergeleken bij andere locatie-evenementen moet het toch gezegd: er zijn plaatsen waar het minder weerbarstig tentoonstellen is. Het industriële oord weegt zwaar door en dat heeft zo zijn weerslag op de samenhang. Het is trap op, trap af, binnen en buiten en slalommen geblazen tussen de uiteenlopende gebouwen. Reusachtige installaties zijn afgewisseld met bescheiden bijdragen en nadat je al een grillig parcours hebt afgelegd, blijkt ook nog een min of meer conventionele exporuimte op het programma te staan. Je stuit op foto’s onder een afdak (hedendaagse kunst in de regen, het blijft een miezerig schouwspel) en op video’s in mysterieuze vertrekjes die je geen tweede keer terugvindt. En dat zorgt natuurlijk niet voor een totaalbeeld waar je onmiddellijk grip op krijgt.

De verhoopte synergie tussen de kunst en de locatie laat soms lang op zich wachten en ook het werk wervelt iets te nadrukkelijk alle richtingen uit. Umbraculum bijvoorbeeld, de installatie met zaagmachines en rolstoelen van Jan Fabre werd ondergebracht in het zogeheten Werkhuis van de Mekaniekers. Geen onlogische keuze, maar het werk is afhankelijk van de context en dat levert in dit geval een nogal armoedig spektakel op. Op de ene of andere manier hebben de met kevers bezette rolstoelen en looprekjes nog maar weinig om het lijf. De vonk blijft uit, waardoor je je hooguit afvraagt bij welk ziekenhuis Fabre langs is geweest om de spullen op te halen. De ijsgekoelde testosteronfoto’s van Sergey Bratkov springen vlot in het oog, al moet je er de grauwe buitenmuur wel bijnemen. De grote maanlander of Scotch Gambit van Panamarenko blijft zoals altijd wat verweesd achter op een stek die voldoende ruimte biedt, en ook het zeildoek van Matthieu Laurette ( ‘Mark Deweer is innocent’) hangt wat verloren aan de zijgevel van de directeurswoning. Maar soms gaat het beter. A One-liner Piece in a High Voltage Place, het zwarte schoothondje van Nedko Solakov staat als een gespierd monument aan de voet van een hoogspanningstoren, en als uitschieter zijn er de 32.000 eieren die bewaakt worden door een haan uit het kweekstation van Koen Vanmechelen. Indrukwekkend, al was het maar om het verbluffende dieptezicht vanuit een kijkpost in het aanpalende hoofdgebouw. Nog een mokerslag is Kostya van de elders wat uitgeregende Bratkov. De kloeke foto van een naakt meisje contrasteert zo sterk met het machodecor dat de vonken eraf slaan. Ondanks de pluspunten blijft Eclips echter een lastig te veroveren tentoonstelling die soms flodderig en meest- al wijdlopig blijft, en die nergens ontkomt aan de typische troosteloosheid van verlaten industrieterreinen.

Els Fiers