Er waart een spook door de Europese tv-wereld – het spook van de scripted reality, een nieuw genre waarin echt gebeurde verhalen worden nagespeeld door niet-professionele acteurs. Scripted reality ontstond enkele jaren geleden in Duitsland en begon daarna aan een veroveringstocht langs Nederland en Frankrijk, om nu bij ons te belanden. De eerste poging was al een paar maanden geleden te zien op Vitaya, in Vijf tinten verder, een schabouwelijk stukje televisie dat poogde mee te surfen op de hype omtrent de boeken van E.L. James; maar het echte startschot werd gegeven met Echte verhalen: de kliniek, de eerste zelf geproduceerde scripted reality op vtm.
Een wat vreemd startschot, weliswaar. Ik kan de voordelen die scripted reality biedt wel zien: het is een pak goedkoper dan een fictiereeks, maar je bent niet gebonden door dezelfde beperkingen als tijdens het draaien van een docusoap, waar je toch altijd een beetje afhankelijk bent van het toeval of de goodwill van de mensen om alle verhalen te kunnen opnemen die je wilde. Dat men bij onze noorderburen een scripted reality maakte over de meest waanzinnige privéperikelen van de modale Nederlander en die de titel Achter gesloten deuren meegaf, valt dus best te begrijpen. Over een spoedafdeling in een ziekenhuis zijn er de afgelopen jaren echter al heel veel docusoaps te zien geweest, en zelden of nooit overviel mij het gevoel dat er daarin zaken niet getoond konden worden. Integendeel: sinds Kobe Ilsen in Doodgraag leven mee op consult ging met een patiënte toen die te horen kreeg dat ze terminaal was, moet je al heel sterk uit de hoek komen om nog grenzen te verleggen.
Grensverleggend is Echte verhalen: de kliniek in ieder geval niet, eerder een goedkope mix van een fictiereeks en een docusoap, die te slecht geacteerd en geschreven is om te kunnen concurreren met de eerste en te ongeloofwaardig om meer te bieden dan de tweede. Grappig was het bij momenten wel, zoals toen een niet-professionele actrice bij haar eerste job meteen mocht doen alsof ze een gastroscopie én een colonoscopie onderging, of toen een man nadat hij een slechte mare had gekregen ontdaan acteerde met de prachtige zin: ‘Ja, kanker. Ik wist eerst niet goed wat ik hoorde. Maar spijtig genoeg had ik het toch wel goed gehoord.’ Los daarvan is Echte verhalen: de kliniek een programma waarvan het nut en de charme mij spijtig genoeg volledig ontgaan.
Elke weekdag, 18.20 – vtm
DOOR STEFAAN WERBROUCK
Echte verhalen: de kliniek is een goedkope mix van een fictiereeks en een docusoap, te slecht geacteerd en geschreven om te kunnen concurreren met de eerste en te ongeloofwaardig om meer te bieden dan de tweede.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
