BLOEDLINK – Viggo Mortensen sluit zich aan bij de Russische maffia en David Cronenberg zet de scalpel in zowel lichaamsdelen als genreclichés, in een subversieve maar toegankelijke danse macabre.

David Cronenberg met Viggo Mortensen, Naomi Watts, Vincent Cassel, Armin Mueller-Stahl, Jerzy Skolimowski

Intens, wreed, pakkend, bezwerend… Aan lovende adjectieven om de nieuwe David Cronenberg te beschrijven geen gebrek, al kom je het woord ‘grappig’ maar zelden tegen. Ten onrechte nochtans. Geen enkele regisseur kan met zoveel zwier genreconventies – die van de gangsterfilm in dit geval – uitvergroten, dissecteren en verminken als Dave Deprave en uit het pus dat eruit vloeit een bloeddonkere vorm van humor distilleren die tot diep in de condition humaine en de zenuwbanen boort. Jazeker: de maker van Videodrome, The Fly, Dead Ringers en ander huiveringwekkends mag dan al een van zijn meest toegankelijke films hebben gemaakt, een brave genreoefening is het beslist niet.

De Londense vroedvrouw Anna Khitrova (Naomi Watts) speurt obsessief naar de familie van een 14-jarig Russisch hoertje dat in het kraambed is overleden. Nietsvermoedend klopt ze aan bij de Russische restauranthouder Semyon (Armin Mueller-Stahl) om het dagboek van het overleden meisje te laten vertalen, maar de Rus is ook maffiapeetvader en waarschijnlijk diegene die het kind in kwestie de prostitutie in heeft gejaagd. Zal Anna tijdig ontdekken met welk tuig ze te maken heeft? Of kan de mysterieuze Nikolai (Viggo Mortensen) – Semyons chauffeur, die zoals alle leden van het Russische Vory V Zakone-misdaadkartel) zijn criminele cv op zijn lijf getatoeëerd draagt – haar op andere gedachten brengen?

Dat atletische lijf wordt overigens fel bewonderd door Semyons opvliegende, latent homoseksuele machozoon Kirill (Vincent Cassel), die Nikolai in een van de sleutelscènes dwingt in zijn bijzijn een hoer te neuken. De hele film – uit de pen van Dirty Pretty Things-scenarist Steven Knight – is dan ook doordrenkt van de verdoken verlangens: Anna die hunkert naar een kind, Kirill naar Nikolai en Nikolai naar een uitweg uit de zelfdestructieve onderwereld van bloed, bodem en geweld. De geweld(dad)ige catharsis is er één die je nooit zult vergeten: een hondsbrutale en nu al legendarische vechtscène in een badhuis, waarin een spiernaakte Viggo Mortensen een gladiatorengevecht voert met twee Tsjetsjeense belagers en Cronenberg – zo kennen we hem weer – ongegeneerd inzoomt op de gebroken botten en uitgestoken ogen. Dé scène van het jaar in misschien wel dé film van het jaar.

Dave Mestdach