‘Als we er in de volgende weken nu ook nog eens mee kunnen lachen, dan zijn we helemaal tevreden’, zo schreven we in onze recensie op de website na afloop van de eerste aflevering van Duts. De reeks van en met Herwig Ilegems bevatte, zoals de maker vooraf had gewaarschuwd, inderdaad nogal veel ‘pis-, kak- en sekshumor’, alleen bleek die maar heel zelden ook echt grappig. Toch vonden we Duts meteen intrigerend, omdat Ilegems en co er in die eerste aflevering in geslaagd waren om een heel eigen wereld neer te zetten, bevolkt door enkele intrigerende mensen en uitgerust met een ietwat bizarre logica.
Ilegems had voor de start ook iedereen op het hart gedrukt om Duts tijd te geven en de reeks te laten groeien. Het klopt dat pas na een paar afleveringen alles op zijn plaats is gevallen, al moeten we zeggen dat we na drie weken ons oordeel over de serie niet echt hebben moeten bijstellen. De avonturen van Walter Duts, een man die de wereld bekijkt door een bril van confituurglazen en een soort kruising is tussen Monsieur Hulot en Buster Keaton, zijn erg charmant en het is heel mooi om te volgen hoe de personages om hem heen steeds absurdere trekjes meekrijgen terwijl hij zijn kinderlijke zelve blijft.
Het voorlopige hoogtepunt kwam tegen het einde van de derde aflevering: terwijl de verzekeringsmakelaar van Duts een parenclub bezocht en de politieagent uit zijn straat kletterende ruzie kreeg met zijn vrouw, ontving het hoofdpersonage in zijn achtertuin de assistent uit de lokale apotheek, die net als hem een grote bril bleek te hebben. Na wat gestuntel met de tuinstoelen konden ze naast elkaar gaan zitten, wat een prachtig tableau opleverde van twee eenzame zielen, verdwaald in een typisch Vlaams landschap dat de allure kreeg van een middeleeuws schilderij.
Het is echter geen toeval dat net die woordeloze scène zoveel indruk maakte, want Duts is vaak op zijn sterkst wanneer er niet gesproken wordt. Dat geldt zowel voor de ontroerende als voor de grappige momenten: we hebben ondertussen wel al moeten lachen met Duts, maar dan vooral met een bepaalde reactie of blik van een personage – zoals de wijnkenner (Bruno Vanden Broecke) uit de tweede aflevering die na het boertige gedrag van Walter en co een zenuwinzinking nabij was. In sommige meer uitgeschreven scènes durft men echter de mist in te gaan: je moet al van heel goeden huize zijn om uit het gegeven van een man die bij de apotheker om glijmiddel gaat en daar aan de knappe vrouw achter de toonbank zijn bestelling moet doorgeven, vandaag nog iets grappigs of origineels te puren.
Maar goed, met zijn erg spaarzame dialogen, repetitieve scènes en koele en gestileerde look is Duts een reeks die uit de band springt, en het siert Canvas dat ze haar een kans heeft gegeven. Het mag dan net geen topper zijn, het is wel een serie met lef.
Elke maandag, 20.40 – Canvas
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de nieuwe blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE
STEFAAN WERBROUCK
‘Duts is op zijn sterkst als er niet in gesproken wordt.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
