Fast forward naar 2050: in China wordt een staatsgreep gepleegd, zeer tot ongenoegen van de NAVO en de Verenigde Naties. …

(PS2)

Fast forward naar 2050: in China wordt een staatsgreep gepleegd, zeer tot ongenoegen van de NAVO en de Verenigde Naties. Omdat de nieuwe Chinese machthebbers het niet meteen begrepen hebben op wereldvrede, roepen VN en NAVO een speciale elite-eenheid in het leven om, euh…, de rust te herstellen. De United Peacekeeping Force (UPF) blijkt echter al snel een ruimere opdracht te hebben dan de Blauwhelmen zoals we die vandaag kennen. De UPF handelt volgens het principe ‘ deploy and destroy‘: eerst een uitvalsbasis optrekken en de veiligheid van die basis garanderen, dan uitrukken om de vijand zo snel mogelijk uit te schakelen. Dat maakt Dropship tot een combinatie van real-time-strategie, shooting en flight simulation. Vrij uniek, en al helemáál als je ook rekening houdt met de omvangrijke mappen en missies. Zelden zulke wijdse decors in een PlayStation-game gezien. Zelden zulke fraai geënsceneerde missies meegemaakt.

Hoewel die missies een vrij rechtlijnig verloop kennen, kom je regelmatig voor verrassingen te staan. Zo kan het gebeuren dat je plots wordt opgeroepen om een bevriende eenheid met motorpech uit de nood te helpen. Je doet er trouwens goed aan om zelf regelmatig van transportmiddel te veranderen: niet zozeer om motorpech te voorkomen of om de vijand zand in de ogen te strooien, dan wel om het einde van de gamelevel te kunnen halen.

Mocht je met een wat vreemd gevoel in je maag zitten, dan komt dat wellicht omdat de berg- en woestijnachtige landschappen soms doen denken aan de beelden die we dezer dagen in het journaal zien. Niet toevallig zijn de decors van Dropship geïnspireerd op die van de Golfoorlog. Gezien de gevoeligheid van het thema viel te verwachten dat de release van dit PlayStation-kanon met enkele maanden zou worden uitgesteld. Verschillende oorlogsgames zijn trouwens daadwerkelijk in de ijskast gestopt, maar bij Sony acht men dat niet nodig. En waarom ook? Dropship doet je net nadenken over de vraag waar precies het morele probleem schuilt: bij het feit dat je nu enige schroom voelt om oorlogje te spelen op het tv-scherm, of bij het besef dat je enkele maanden geleden totaal géén schroom voelde tijdens het spelen van veel méér morbide games?