EEN SMAK VIDEO’S. HET GENTSE MUSEUM VOOR MODERNE KUNST BEGINT 2004 MET EEN VIDEOTENTOONSTELLING

DIE VERRAST EN BEKLIJFT.

SMAK

CITADELPARK IN GENT, TOT 21 MAART. tel. 09 221 17 03 en www.smak.be

Dream Extensions

Het Smak duikt 2004 in met een eerste echte videotentoonstelling. Een voltreffer, want Dream Extensions blijft van begin tot einde overtuigen met uit de kluiten gewassen video-installaties. De negen bijdragen hebben altijd wel iets om het lijf – sommigen zijn sterk sculpturaal opgebouwd, anderen nemen je in de ruimte op – en ook het bindmiddel functioneert zonder opdringerig of simplistisch te worden. Een niet te miskennen verdienste: Dream Extensions wordt nooit saai, wat lang niet evident is wanneer het over video gaat. Elke installatie heeft wel een verrassing in petto zodat je een traject kunt volgen dat aanspreekt en een degelijk beeld geeft van de videokunst zoals ze vandaag wordt bedreven. Er worden een paar internationaal opererende artiesten in ons land voorgesteld met representatief werk, en ook de Belgische Anne-Mie van Kerckhoven pakt als enige landgenote uit met stevig nieuw werk. Een tentoonstelling met pit en fond, waar je tijd neemt om de kunst te smaken en – niet gelogen – buitenkomt met een hernieuwd geloof in het potentieel van Belgische musea.

Een van de sterkste nummers is Link van Mariko Mori. In een gesloten, ronde ruimte drijven beelden voorbij van een vrouw in een coconvormige capsule. De doorzichtige cel werd telkens neergezet in een stedelijke of archeologische context, waardoor verbindingen tot stand komen tussen een spirituele groei, de geschiedenis en het heden. Link is tegelijk futuristisch en hedendaags, beweeglijk en sereen, zuurstofrijk en beklemmend, het laatste extra in de verf gezet door de constructie waarin je vakkundig van de buitenwereld afgesloten bent. De Finse Eija-Liisa Ahtila toont de op drie schermen geprojecteerde video The Wind. Daarin krijgt een meisje een uitgesponnen toeval na wat lijkt op een stukgelopen relatie. Ze haalt uit naar het meubilair en kruipt zoals in Kafka’s Metamorfose naar het plafond, waar ze roerloos blijft zitten. Ahtila plaatste de vrouw met de Franse colère tegen een wijnrode achtergrond, zodat de naar surrealistische hoogten opgedreven emotie niet ondermijnd raakt door het koude wit van de museummuren. De Zwitser Olaf Breuning spant de kroon wanneer het aankomt op het in beeld gieten van onwaarschijnlijke vertellingen. Een ietwat van gezond verstand beroofde man verhaalt onder meer over de jacht op een Amish-boer. Breuning toont hoe de jongen uitgekleed wordt, een E.T.-masker aangemeten krijgt en op de vlucht slaat terwijl hij achternagezeten wordt door een stel straatcriminelen. ‘We were so happy that day’, besluit de verteller, waarna hij vervolgt met weer een ander verontrustend epos.

Mooi aan Dream Extensions is de evenwichtige verdeling van installaties die ofwel naar een narratieve ofwel naar een visuele aanpak overhellen. Zo is het werk van de Zwitser Lori Hersbergen een met projecties, televisiebeelden en spiegels samengestelde sculptuur zonder verhaallijn, terwijl Breuning zich veel sterker op een vertelstijl toelegt. Het resultaat is een tentoonstelling die nergens door de knieën gaat. En die een beheerste indruk nalaat zonder al te heftig met het wierookvat te wapperen. Els Fiers

Els Fiers