Verheyen – Van Looy: 1-1 – Jan Verheyen volgt ‘De Zaak Alzheimer’ op met een Vlaamse McThriller met dezelfde kwaliteiten en gebreken. Missie volbracht.

Jan Verheyen met Koen De Bouw, Werner De Smedt, Blerim Destani, Hilde De Baerdemaeker, Jappe Claes

Vooroordelen. Niet alleen Albanezen – die vooral met pooiers en portiers worden geassocieerd – hebben er last van, ook Jan Verheyen kent ze. Toen hij vorige zomer de regie van Erik Van Looy overnam voor deze opvolger van De Zaak Alzheimer sloeg de politie der goede smaak meteen alarm. Was de maker van Boys en Team Spirit wel geschikt om een ambitieuze policier te verfilmen? En zou het resultaat wel tot aan de enkels van zijn succesvolle voorganger reiken?

Het antwoord is: toch wel. Dossier K. schiet prima uit de startblokken met een parallelmontage tussen Albanië en Antwerpen. In de eerste beelden zie je hoe Nazim (Blerim Destani) een wolf afknalt. Tegelijk wordt getoond hoe zijn vader op de Kaaien wordt vermoord door een rivaliserende Albanese clan. Dat is voor Nazim het startschot voor een wraakexpeditie door Antwerpen, al hopen speurders Vincke (De Bouw) en Verstuyft (De Smedt) het bloedvergieten alsnog te kunnen stoppen.

Vijf jaar lang sleutelden Van Looy en Carl Joos aan het efficiënte en vlot vertelde scenario, terwijl cameraman Frank van den Eeden uitpakt met een verzorgd, afwisselend aardsen kil, handbewogen en observerend palet. Ondertussen showt Koen De Bouw waarom hij Vlaanderens enige geloofwaardige leading man is voor zulke genrefilms – sorry, Herbert Flack. De hele tijd laat Verheyen wijselijk de moppentrommel dicht en schrapt hij de popdeuntjes, zodat hij een onderhoudende misdaadfilm aflevert die ook aandacht heeft voor de Albanese familierituelen en erecodes.

Uiteraard hoef je daarom nog geen Eastern Promises met Albanezen en Sinjoren te verwachten. Daarvoor lopen er te veel holle personages in rond – ja, we hebben het over Werner De Smedt als ‘het blondje’ en Greg Timmermansals ‘de rookie’ – en zijn sommige subplots te ondervoed, zoals de relatie tussen Nazim en zijn Vlaamse lief. Bovendien ontbreekt het de film bij vlagen aan reliëf in montage en geluid. Zo hadden sommige scènes meer impact gehad zonder dat al te nadrukkelijke gejengel op de klankband en hadden enkele tempowissels niet misstaan. Anders gezegd: volgende keer graag meer The French Connection en minder Zone Stad.

Dat neemt niet weg dat je over De Zaak Alzheimer indertijd krek dezelfde opmerkingen kon maken. Die prent was niet beter of subtieler dan Dossier K., maar had als Vlaanderens eerste, degelijke McThriller nu eenmaal meer nieuwigheidswaarde, een iets gepolijstere look en een originelere premisse. Hoe dan ook: Verheyen – Van Looy: 1-1.

Dave Mestdach