Net als de voorbije jaren is Axl Peleman de muzikale master of ceremony van ‘Zomer 2008’ (ma-do, omstreeks 22 uur – Eén). We hebben geprobeerd niet enkel naar muziek te vragen, maar waar het hart van vol is, loopt de cultuuragenda van over.

Koop je deze week een bioscoopticket voor ‘Sex & the City’of ‘Eldorado’?

Voor alle duidelijkheid: niet voor Sex & the City, die krijgt van mij nul op tien. Over Eldorado heb ik een en ander gelezen omdat die film het in Cannes goed heeft gedaan. Maar waarom heeft men het de laatste tijd steeds vaker over Waalse en Vlaamse films? Voor mij zijn dat Belgische films, en wees gerust: er zit heel wat talent in noord én zuid. Zo heb ik onlangs De Zaak Alzheimer nog eens bekeken en dat is toch een heel straffe film. Dat ben ik pas laat te weten gekomen omdat er destijds zo’n hype rond was. Dan blijf ik het liefst op een afstand om achteraf eerlijk te oordelen. Hetzelfde met The Da Vinci Code: nadien kon ik eerlijk en terecht zeggen dat ik het een rotslecht geschreven boek vond.

Kijk eens wie er een nieuwe plaat uit heeft: Mudhoney.

Oh god, bestaan die nog? In een cd-winkel met niets dan shitmuziek in Canada heb ik destijds bijna alles van hen gekocht, heel fijne muziek! Maar dit ruikt naar een reünie en daar heb ik het niet zo voor. Ik weet dat die niet uit goesting, maar wel voor het geld georganiseerd worden. Zelf krijg ik ook wel eens de vraag voor een Ashbury Faithreünie, maar daar heb ik geen zin in. Als ik over dertien jaar middenin een midlifecrisis toch meedoe, mag je me met dit citaat rond de oren slaan. (lacht)

Ook net te vinden bij de platenboer: Hadise, Venetian Snares en Nurse With Wound. Wat graai jij mee?

Hadise heb ik zien openbloeien van onzeker puberke tot een straffe performer met een godverdoeme goeie stem. Die avant-gardistische namen zeggen me wel iets, maar zijn niet meteen dingen die ik koop. Veel avant-garde zit er niet in mijn platenkast, omdat er muzikaal niet veel nieuws meer te ontdekken valt: op twaalf noten kan je niet eindeloos variëren. Om nog te vernieuwen grijpen muzikanten dan naar klanken die eigenlijk irriteren. Pas op, misschien vind ik dat over dertig jaar wel goed. Ik heb respect voor ieder genre en ik wil gerust erkennen dat er goeie dance is. Dan denk ik aan Fatboy Slim, Daft Punk, Chemical Brothers… de bigbeat van eind jaren negentig omdat die geen machinale, maar echte klanken sampleden. Je vindt alles in mijn collectie, tot John Dowland toe, ma-gi-straal. En Stings vertolkingen van z’n nummers behoren tot de beste – wat de cultuurfasco’s ook mogen beweren.

Kijk je na een opname van Zomer 2008 nog wat tv of mogen we je een dvd aanraden? Die van ‘Futurama’ bijvoorbeeld, of de gerestaureerde versie van ‘The Godfather Trilogy’.

Is Futurama een tekenfilm? I couldn’t care less, zelfs The Simpsons zegt me niets. The Godfather is wel een goeie tip, die trilogie behoort toch tot het beste uit de filmgeschiedenis. Maar mijn absolute lievelingsfilm is toch One Flew Over the Cuckoo’s Nest, met stuk voor stuk fantastische vertolkingen. En even geweldig is O Brother, Where Art Thou?: in geen enkele film wordt de Amerikaanse rootsmuziek zo mooi gebracht. Maar aan het eind van de dag luister ik nog het liefst naar muziek, met het licht uit en een jointje aan.

Beland je nog eens in een concertzaal? Isobel Campbell en MarkLanegan komen naar de AB. Of zak je liever naar Vorst Nationaal af voor Mark Knopfler?

Van mijn veertiende tot de geboorte van mijn zoontje ging ik constant naar concerten. Sindsdien lukt het me echter moeilijk om nog de charme te zien van feedback in de micro, zwetende lijven en bier op m’n broek. Ik sta er dus nog maar zelden als toeschouwer, al is Mark Knopfler wel iemand om een uitzondering voor te maken. Met Emmylou Harris is hij trouwens een voorloper van de samenwerking tussen Campbell en Lanegan en van die van Robert Plant en Alison Kraus, wat ik ook bloedmooi vind.

Hans Van Goethem