De volgende nachtraaf in Weerwolven (ma, 23.40 – Canvas) is Dez Mona-stemacrobaat Grégory Frateur. Wat houdt hem geboeid from dusk till dawn?

Welke film verkies je: ‘Funny Games US’, de nieuwe van Michael Haneke met Naomi Watts, of ‘Doomsday’, een horrorprent met iconen Bob Hoskins en Malcolm McDowell?

Op een paar uitzonderingen na ben ik geen fan van horrorfilms. Ik vind ze doorgaans nogal voorspelbaar. Bram Stoker’s Dracula vond ik wel straf, maar is dat nog horror? Over Funny Games heb ik al wat gelezen en het sprak mij wel aan. Ik hou van regisseurs die je iets totaal anders laten zien dan je verwachtte. Daarom vond ik de laatste van David Lynch, Inland Empire, zo fantastisch. De beelden, de muziek: helemaal anders dan wat we van hem gewoon waren.

In de platenzaak zijn alle ogen deze week gericht op ‘Vantage Point’, de nieuwe dEUS. Maar ook landgenoot Styrofoam laat opnieuw van zich horen.

Styrofoam heb ik ooit live gezien, een hele tijd geleden al. Dan ben ik wel benieuwd hoe die sindsdien geëvolueerd is. De nieuwe dEUS-single heb ik al op de radio gehoord, hij is zeker catchy. Maar ik heb nog nooit een cd van dEUS gekocht. Gewoon omdat het niet het soort muziek is dat ik thuis opleg. Nochtans ben ik een van de weinige mensen die nog verslaafd is aan het kopen van cd’s. Na het zien van There Will Be Blood ben ik bijvoorbeeld meteen de soundtrack gaan kopen. Zo gepakt was ik door de muziek van Johnny Greenwood. Onlangs heb ik ook een plaat van Liz Wright gekocht, maar die viel wat tegen. Van Mavis Staples ben ik wel onder de indruk, naar haar concert in de AB ga ik zeker.

Je bent volgende week te zien in ‘Weerwolven’. Valt er ’s nachts verder nog wat te beleven op de buis voor jou?

Geen idee, ik heb geen tv. Als muzikant ben ik, als ik niet aan het producen ben, vaak buitenshuis ’s nachts. Liefst in een stad. De chaos die er dan heerst, geeft me rust. Uit de Botanique in Brussel komen en dan al die lichtjes tot aan de basiliek van Koekelberg zien: prachtig. En dan ergens iets gaan eten. In Antwerpen weet ik een heel leuk plekje waar de keuken na middernacht nog open is: Refectoire, een beetje verborgen op de Kleine Markt. De ramen zijn er steeds aangedampt en binnen is alles bezet met oude, witte tegels. Door de onbestemde sfeer is het alsof je een andere wereld betreedt.

Dez Mona werkt samen met schrijver Oscar van den Boogaard en acteur Steven Van Watermeulen aan een voorstelling. Ben je een theater- of literatuurliefhebber?

Eén die toch altijd eerst door vrienden gestimuleerd moet worden (lacht). Dankzij vrienden heb ik in Parijs Stevens Maeterlinck gezien: fantastisch, met geweldige muziek. En Utopia GmbH, het bewegingstheater van Peter Verhelst, wil ik zeker zien. Een boekenlezer ben ik niet, poëzie lees ik wel. Vlees Mij! van Stijn Vranken vond ik geweldig, en Jeroen Olyslaegers heeft me Emily Dickinson aangeraden. Hij vond het bij de muziek van Dez Mona passen, en hij had verre van ongelijk.

Morgen, 17 april, is het 50 jaar geleden dat Expo 58 openging. Vier jij die gebeurtenis, of eerder de 65e verjaardag van de uitvinding van LSD?

Op de radio heb ik zelfs gehoord dat ze Expobrood gaan bakken. Het is zoals Kerstmis, dat heeft alleen nog met consumeren te maken. Maar daar was het met die Expo destijds ook om te doen natuurlijk. Ik doe niet mee aan die nostalgie, al zijn er in die periode natuurlijk ook mooie en leuke dingen gemaakt. Zelf heb ik bijvoorbeeld zo’n platenspelertje in een koffer, maar dat staat bij mij thuis dan op zo’n oude kasteelstoel. En LSD? Nee, bedankt. Het zal zijn invloed wel gehad hebben maar als dát er niet was geweest had men wel iets anders genomen. Toen ik nog vaak naar clubs ging heb ik redelijk wat mensen helemaal ten onder zien gaan aan drugs. Dus probeer ik er zo ver mogelijk van weg te blijven.

Hans Van Goethem