Het Franse chanson heeft toekomst. Ze heet Carla Bruni, is 35 jaar, heeft donkerblauwe ogen en zingt zoals ze gebekt is: met een sensueel-hese stem en vol melancholische charme.

quelqu’un m’a dit

Uit bij Naïve

Als ze de deur van haar ruime appartement in Saint-Germain-des-Prés opent, verwelkomt Carla Bruni ons met een hartelijk maar formeel ‘bonjour monsieur’. De man in haar zog echoot haar begroeting. Wij stamelen iets gelijkaardigs terug, terwijl het refrein uit Raphaël, de liefdesverklaring op haar debuutalbum Quelqu’un m’a dit door ons hoofd schiet: ‘Pas de délice, pas d’étincelle, pas de malice sans Raphaël/ Mes jours sans lui deviennent ennui, et mes nuits s’ennuient de plus belle’.

Het heerschap in haar gezelschap blijkt na enige tijd toch niet the lucky bastard te zijn die de dagen en de nachten van deze Italiaanse schone mag opvrolijken. Om de een of andere reden vinden we dat een opluchting. In haar Marokkaans aangeklede salon spreekt ze ons eerst aan met een hoffelijk vous, maar schakelt dan over op een behaaglijker tu. Bruni, 35, hemelsblauwe ogen, bleke teint, frêle schouders, ex-model, ex-flirt van Jagger en Clapton (niemand is perfect), schreef twee jaar geleden al teksten voor Julien Clerc, maar maakte vorig jaar zelf haar entree in het chanson. Quelqu’un m’a dit, een instrumentaal sober maar tekstueel rijk gevuld album, was in een mum van tijd goed voor 500.000 verkochte exemplaren in Frankrijk, 50.000 bij ons en 30.000 in Italië. Met haar sensueel-hese stem wekt Bruni de indruk je song na song in het oor te fluisteren. Wat ze vertelt, brengt mannen van slag en leidt vrouwen in vervoering. Geen wonder dat we hemel en aarde hebben moeten vervoeren om haar te kunnen interviewen.

Weet je dat je moeilijker te benaderen bent voor een gesprek dan de paus?

Carla Bruni: In het begin liet ik alle pers over de vloer komen, maar toen bleek dat het gros alleen geïnteresseerd was in mijn verleden als mannequin heb ik mijn beperkingen gesteld. Ik ben me op dit moment, merkwaardig genoeg, niet bewust van mijn succes. Het lijkt me in elk geval niet zo groot te zijn als mijn vrienden het me aanpraten. De gedachte dat er mensen bestaan die mijn muziek graag horen, doet me anders wel iets.

Op de plaat alludeer je maar één keer op de modewereld. In ‘L’Amour’ zing je: ‘C’est pas du Saint Laurent/ ça ne tombe pas parfaitement’.

Bruni: Ik heb jarenlang kleren van Yves Saint Laurent geshowd en ik kan je verzekeren: ze zitten als gegoten. Saint Laurent is ook een zeer poëtische figuur, intelligent en gevoelig. Ik voel heel veel voor hem.

‘Tu es mon pile, je suis ton face/ Toi mon nombril et moi ta glace/ Tu es l’envie, et moi le geste/ T’es le citron, et moi le zeste’ (Le Toi du Moi). Je teksten hebben een heuse literaire inhoud.

Bruni: Dankjewel. Céline (auteur van Voyage au Bout de la Nuit; gva) zei dat alles al op duizend manieren is verteld. De enige waardevolle reden om nog een gedicht te schrijven of een lied te componeren, is dat je het op je eigen manier doet, vanuit jouw belevingswereld, met jouw fantasie. L’Amour gaat over iemand die te veel in de liefde opgaat, en er zich uiteindelijk van afkeert. Liefde doet hem te veel pijn. Het is een lied tegen het idealisme van de liefde.

Dezelfde liefde die je in een song als ‘Raphaël’ wel verheerlijkt.

Bruni: ‘Tuurlijk! Wat zijn we anders dan liefde en dood? De meeste mensen schijnen dat niet te beseffen, maar ik ben er voortdurend mee bezig. Niet met de dood, maar met de vluchtigheid van het leven. Het schrikt me af, maar verlamt me niet, integendeel. Doodsangst drijft een mens vooruit.

Doen dichters je dromen?

Bruni: Dichters en chansonniers, Jacques Brel in het bijzonder! Hij is tijdloos: Brel blijft gewoon Brel. Zijn teksten zijn meesterwerken. Er moet ontzettend hard op gewrocht zijn, hoe verklaar je anders dat ze zo perfect, zo krachtig, zo lyrisch zijn? Neem nu Le Plat Pays – ik heb het onlangs nog gehoord en ik besefte plots dat die tekst onverbeterlijk is: Un ciel si gris qu’un canal s’est perdu/ Un ciel si gris qu’un canal s’est pendu/ Un ciel si gris qu’on lui pardonne… Je ziet het zo voor je toch?

Je muziek heeft je imago versterkt. Ik kan me voorstellen dat je nogal wat oneerbare voorstellen hebt gekregen?

Bruni: Bof… Het album is eerder intimistisch dan seksueel geladen. Ik ben voor veel fans, denk ik, eerder de zus die ze graag hadden gehad, hé. (lacht) In de brieven die ik begin te krijgen, word ik geportretteerd zoals ik ben:eerder bedeesd dan assertief. Ik vind het een compliment. Ik ben Jennifer Lopez niet, hé. Mijn videoclip toont me live, dus mét fouten. Het is een rustige clip, helemaal niet sexy, er zijn personages noch een verhaallijn. Er is alleen de knappe belichting van Leos Carax, zijn poëzie eigenlijk ( Carax is regisseur van ‘Lola X’ en ‘Les Amants du Pont 9’, gva).

Louis Bertignac, ex-gitarist bij Téléphone, producete jouw plaat; jij schrijft nu de nummers voor zijn nieuwe album. Was dat de deal?

Bruni: Ja. Als Louis zich aan een tekst zet, provoceert hij emoties. Dat is de aanpak van een schrijver, niet van een chansonnière, die alles in één adem doet. Ik vertrek steeds van een blanco blad: geen tekst, geen muziek, enkel de emotie van het moment. Mensen vragen me wanneer de muziek er is, en wanneer de teksten? Dat is een vreemde vraag. Vergelijk het met vrijen: wanneer jij en je lief zoenen, wie gebruikt er dan eerst zijn tong? (lacht) Geen idee, toch? Een kus is een complementair geheel! Comme une chanson.

Voor wie wil je nog teksten schrijven?

Bruni: Voor Johnny Halliday, omdat hij zingt als een God. Maar ook voor Arno! Ik hou van zijn persoonlijkheid. Ik moest ooit met hem een radio-uitzending doen. Die is niet doorgegaan, maar ik heb hem zo wel twee à drie keer aan de lijn gehad en hij is on-ge-loof-lijk charmant!

Zeker met vrouwen.

Bruni: Het zal geen gemakkelijke vent zijn, maar hij heeft soul. Zijn menselijkheid is indrukwekkend.

Ken je zijn bijnaam ‘l’Ostendu’? Daarmee wordt niet alleen naar zijn geboortestad verwezen, maar ook naar zijn potentie.

Bruni: Dat zegt veel over de Belgen. (lacht)

Door Philippe Cornet