Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

Zondag 25/10, 19.25 – 2BE

Bij tv-series die op het toilet bedacht zijn, hebben we over het algemeen niet al te hoge verwachtingen. Behalve dan als de man die op de wc-pot zat Joss Whedon is, de bedenker van cultreeksen als Buffy the Vampire Slayer en Firefly. Eind 2007 zat Whedon, die sinds het einde van Firefly in 2003 geen tv-serie meer had gemaakt, op restaurant samen met Eliza Dushku, een van zijn favoriete actrices. Die vertelde hem dat ze droomde van een reeks waarin ze eens niet enkel gecast zou worden als de sexy starlet, maar waarin ze zou kunnen bewijzen dat ze heel uiteenlopende rollen kan spelen. Toen Whedon even daarna naar het toilet ging, kwam hij op het concept van Dollhouse, een serie waarin Dushku letterlijk totaal verschillende personages speelt.

Dushku is Echo, een mysterieuze vrouw die werkt voor een schimmige organisatie. Die levert aan haar steenrijke klanten speciale op maat gemaakte mensen, die exact zijn zoals gevraagd. Als de klant een sexykarateka wenst, krijgt Echo dus die persoonlijkheid ingeplant, als hij veeleer behoefte heeft aan een musicalster, wordt ze dat. De clou is dat Echo zich daarvan zelf helemaal niet bewust is: na iedere opdracht wordt haar persoonlijkheid en geheugen gewist, en woont ze in het geheime hoofdkwartier van de organisatie samen met de andere lege poppetjes. Het systeem blijkt echter niet helemaal feilloos te zijn, en als Echo zich dingen begint te herinneren, vraagt ze zich af wat er allemaal gaande is.

Net zoals de andere series van Whedon is ook Dollhouse een mix tussen plezier en diepzinnigheid: onder alle waanzinnige verhalen over vampiers en andere monsters was Buffy the Vampire Slayer een dramareeks over opgroeien en de last van de puberteit, en deze serie stelt pertinente vragen over de spanningen tussen individuen en de gemeenschap en over hoe de maatschappij ons bepaalde gedragsnormen oplegt. Het maakt van Dollhouse echter geen sociologisch traktaat, integendeel: in zowat elke aflevering neemt Echo drie of vier andere persoonlijkheden aan, waardoor het verhaal het ene moment een spaghettiwestern kan zijn en je het volgende moment in een sciencefictionomgeving zit.

Toen Dollhouse in het voorjaar in de Verenigde Staten op het scherm kwam, was de hype rond de terugkeer van Whedon op tv, mede door het succes van de internetreeks Dr. Horrible (zie kader), groot. De hooggespannen verwachtingen werden echter niet helemaal ingelost: de critici onthaalden de eerste paar afleveringen lauwtjes en ook de kijkcijfers waren niet geweldig. Naarmate de reeks vorderde, werden de kritieken steeds beter – de serie komt zoals alles van Whedon redelijk traag op gang – maar omdat het publiek wegbleef, leek Dollhouse een vogel voor de kat. Tegen alle verwachtingen in bestelde zender Fox nog een tweede seizoen, en dat kwam vooral omdat weinig andere tv-makers zulke trouwe en vurige fans hebben als Whedon. ‘Als we Dollhouse zouden stopzetten’, zei de baas van Fox, ‘zouden we de ochtend nadien waarschijnlijk 110 mails binnenkrijgen.’

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content