Dogman

Hoe ver kun je gaan om geliefd te zijn, zonder je zelfrespect en vrijheid te verliezen? Dat is de vraag die Marcello, een goedhartige maar naïeve hondentrimmer zich noodgedwongen stelt wanneer zijn vriendschap met een bullebak die kickt op coke en geweld uit de hand dreigt te lopen. Matteo Garrone observeert de gespannen relatie tussen zijn alfa- en betamannetje in een groezelige stijl die herinnert aan zijn antimaffia-uppercut Gomorra, en situeert ze in een afgeleefd, Zuid-Italiaans badstadje dat met zijn sjofele winkels en saloons, voorbijwaaiend zand en tuimelkruid en lege, cinemascopebrede landschappen aan het decor van een broeierige wraakwestern doet denken. Elk meticuleus gecomponeerd shot dampt dan ook van het bloed, het zweet en vooral de onderhuidse suspense, met Cannes-revelatie en Buster Keaton-lookalike Marcello Fonte als het koddige kneusje dat het beu is om aan de leiband gehouden te houden. Een venijnig bijtende rashond van een film over vriendschap, trouw en (zelf)respect.