Films: van (Magnum Force, The Enforcer, Sudden Impact, The Dead Pool) tot (Dirty Harry) . Extra’s: Wij geven twee exemplaren weg van de ‘Dirty Harry’-Box plus de documentaire ‘Clint Eastwood: Out of the Shadows’ (zie Focus trakteert, blz.3)

Clint Eastwood bezegelde definitief zijn imago van rechtse rakker met zijn portrettering van de politierechercheur Harry Callahan in de Dirty Harry-reeks die hij maakte tussen 1971 en 1988. Ondanks andersoortige films en een groeiende carrière als regisseur werd Eastwood steevast vereenzelvigd met zijn personage van schietgrage ‘cop’ die met zijn 44-Magnum het uitschot van San Francisco van het trottoir blaast (en ze pas daarna hun rechten voorleest).

Het is best leuk om de vijf films snel na elkaar te bekijken. Niet omdat het altijd om goede cinema gaat (alleen Dirty Harry, het taaie origineel van Don Siegel, is een meesterwerk, de vier sequels zijn wisselvallig van kwaliteit), wel omdat je geniet van de doorzichtige formules en ook van de wijze waarop de filmmakers lijken te reageren op de vorige aflevering en zich noodgedwongen aanpassen aan de veranderingen in maatschappij en mentaliteit.

Vanwege de nonchalante manier waarmee Harry elementaire burgerrechten aan zijn laars lapt – om nog maar te zwijgen van de rechten van criminelen (een serieuze kwestie begin jaren zeventig) -, kreeg Dirty Harry het predikaat fascistoïde opgeplakt. Om dat verwijt te counteren, krijgt Harry het in het vervolg Magnum Force (1973) aan de stok met een geheim vigilant politiekorps (scenarist John Milius inspireerde dit gemotoriseerde genootschap op de Braziliaanse doodseskaders) wiens methoden (ze executeren op eigen houtje drugsdealers en misdadigers die aan het gerecht ontkomen) hij vierkant afkeurt, al is hij wel een en al lof over hun fallische schietkunstjes.

Ook de partner met wie Harry , hoe langer hoe meer een met uitsterven bedreigde dinosaurus, opgescheept zit, weerspiegelt de tijdgeest: in Magnum Force is het een zwarte, in The Enforcer (1976), waarin de misdaden worden begaan door een revolutionair groepje (losjes gebaseerd op het Symbionese Liberation Army dat in 1974 Patty Hearst ontvoerde), is de beginnelinge voorwaar een vrouw. Iets wat Harry aanvankelijk meer schokt dan de meest sadistische geweldpleging. Tot hij natuurlijk merkt dat ook zij haar mannetje kan staan (ze durft zelfs grapjes te maken over de afmetingen van zijn viriel vuurwapen) en zijn scepsis verandert in respect.

Harry ging nog even verder de feministische toer op in Sudden Impact (1983), de enige aflevering die Eastwood zelf regisseerde en waarin hij zijn populaire kreet ‘ Go ahead, make my day‘ introduceert tijdens een zoektocht naar de dader van een reeks moorden waarbij de slachtoffers een kogel krijgen door hun kop en tussen hun benen. De psychopaat is een vrouw, maar ook een zielsverwante van Harry Callahan, een ‘Dirty Harriet’ als het ware. Jaren geleden werd ze samen met haar zusje het slachtoffer van een groepsverkrachting. Die heren, aangevoerd door een bierzuipende lesbische matrone, krijgen nu lik op stuk. Natuurlijk wordt Harry verliefd op de wraakengel, bovendien gespeeld door zijn toenmalige vriendin Sondra Locke.

Besefte Eastwood dat hij hiermee zijn imago op een subversieve manier aan het ondergraven was? In de slotaflevering speelde hij weer op veilig. The Dead Pool (1988) waarin een reeks film- en mediafiguren worden afgeslacht, is hooguit te smaken als pure camp – niet meteen Clints ‘cup of tea’.

De extra’s bij deze box zijn weinig opwindend (trailers, oude ‘featurettes’). Alleen de nieuwe documentaire (30 minuten) bij Dirty Harry biedt boeiende weetjes voor de fan. Zo was Seattle de eerste keuze als Harry Callahans biotoop, terwijl je je de reeks nauwelijks kan inbeelden zonder de panorama’s , straten en heuvels van San Francisco, de stad aan de baai, broedplaats van ‘permissiveness’ en ‘liberals’, bakermat van hippies, homo’s en psychedelische rock, allemaal ‘fenomenen’ waar arme Harry het zo verdomd moeilijk mee heeft.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content