Zopas verscheen de cd van Brick Blues, een samenwerking tussen Roland, Dirk Roofthooft en drie muzikanten. Informatie over de nog lopende tournee van Brick Blues vindt u op www.garifuna.be. De cd is te koop op de tournee of via kristien@demuziekfaktorij.be.

Hoe hebben Roland en jij elkaar gevonden?

We kennen elkaar al jaren. We zijn zielsverwanten. In ons gebied zijn we zwervers die nergens vast bij aansluiten. We zijn onrustige zielen, die altijd elders naar nog grotere schoonheid op zoek gaan, maar tot onze scha en schande moeten ondervinden dat het vertrekpunt al bij al zo slecht nog niet was.

Waarom de verlaten steenbakkerijen van Boom als onderwerp?

Boom straalt de teloorgang van een rijk verleden uit, de rijkdom van een verloren gegane industrie. Het staat voor verlangen naar vroeger, voor alles waar we met heimwee naar terugkijken. Tegelijk is Boom heel desolaat, waardoor je er ook weer wil vertrekken.

Ligt de nadruk op muziek?

Het is in elk geval geen concert, maar een voorstelling. We vermijden dat er applaus komt na elk nummer. Het is pas af op het einde. Er zit geen echt verhaal in, maar wel een rode draad. Het heimwee van de blues, meer bepaald.

Waarom deze cd?

Veel mensen wilden een blijvende herinnering aan de tournee van vorig jaar. We hadden toevallig één opname gedaan in de Bourlaschouwburg in Antwerpen, voor Radio 1. Een van de moeilijkste voorstellingen van de tournee voor mij, omdat ik met 39 graden koorts speelde. Maar blijkbaar vonden velen het toch goed. Mijn stem was niet intact, maar sommige muzikanten vinden dat mooier dan mijn gewone stem (lacht). De avond ervoor had ik trouwens afgezegd, voor het eerst in 20 jaar.

Heb je een aangeboren sympathie voor underdogs en losers?

Absoluut. Ik hoor veel vrouwelijke acteurs zeggen dat ze er altijd voor zorgen dat ze sterke vrouwen spelen. Dat is me totaal vreemd. Ik speel heel graag een zwakke man. Ik hou ook van mensen die terugkomen uit moeilijke omstandigheden, van mensen die zich staande houden, ook al zitten ze midden in de stront. Helden liggen me minder.

Wat is je houding tegenover geld?

Ik laat me niet verleiden door geld. Aanbiedingen voor reclamespots en soaps leg ik principieel naast me neer. Hoe meer ze me bieden om een reclamespot te doen, hoe hardnekkiger ik ‘nee’ zeg. Het artistieke is het belangrijkste, wat niet wil zeggen dat ik een contractbespreking zo goed mogelijk wil afhandelen.

Heb je verdere muziekplannen?

Ik heb net met de London Sinfonietta Pierrot Lunaire van Arnold Schönberg gedaan. Dirigent Diego Masson heeft me uitgenodigd om volgend jaar of het jaar daarna L’histoire du Soldat van Igor Stravinsky te doen. Ik ben enorm bezig met muziek. Ik heb een hele grote cd-collectie, van klassiek, jazz, pop, rock, hiphop, alles. Muziek zegt op veel vlakken meer dan woorden. Ik heb als acteur altijd geleden onder de beperking van het woord.

Waarom ben je acteur geworden?

Ik wou coureur worden, maar ik mocht niet van mijn vader. Dan heb ik zes maanden niets gezegd en beslist om acteur te worden. Groot is het verschil nochtans niet: zowel wielrenners als acteurs vullen met hun prestaties een zwart gat voor mensen op. Dat vind ik wel mooi. Ik heb daarnaast ook altijd de neiging gehad mensen bewust te maken, zonder boodschapperig te worden.

Wat is je mooiste herinnering als acteur?

De Keizer van het Verlies, de monoloog die Jan Fabre schreef. Dat was heel nauw verbonden met mijn positie in het leven en het theater, met mijn strijd voor schoonheid en intensiteit en met het feit dat ik mij in die strijd soms erg alleen voel. Mensen die streven naar kwaliteit, worden heel dikwijls in een vergeethoek gedrumd.

Wat is je slechtste herinnering?

Dat Terug naar Oosterdonk bij het uitkomen, en onlangs ook bij de heruitzending, op een onmogelijk uur getoond werd op Canvas. Daar bloedt mijn hart van. Het werd oorspronkelijk gemaakt voor TV1, maar werd doorverwezen naar Canvas, waar het werd weggeduwd door een lamentabele programmering. l

door Dominique Soenens