Dirk Eelen (36), broer van televisiemaker Jan Eelen, is schilder. Nog tot 6 maart loopt in de Brusselse KVS de reeks Security Cam van zijn hand; tot 15 april kun je in het Sint-Felixpakhuis in Antwerpen terecht voor de serie Doelloos. Meer info: dirkeelen.com.

Dit is een wat ouder zelfportret, uit de tijd dat ik in Man Bijt Hond portretten schilderde van bekende mensen. Het was een experiment: ik was niet meer tevreden over de stijl die ik toen hanteerde – er waren enkele portretten mislukt – en ik wilde eens een andere stijl met meerdere kleurvlakken uitproberen. Uiteindelijk heeft het schilderij nog lang in mijn atelier rondgeslingerd – vandaar de verfvlekken – tot mijn moeder het heeft meegepakt en bij haar thuis heeft opgehangen.

Er zit flink wat Afrika in mijn stijl. Na mijn studies Archeologie heb ik enkele maanden door West-Afrika getrokken, en de grafische stijl die ik daar gezien heb, heeft me zwaar beïnvloed. Affiches en posters werden er nog gemaakt in de drukstijl van de jaren 60. Simpele kleurenvlakken, weinig details, geen diepte. En om een of andere reden lag me dat veel beter dan de technieken die ze me op de Academie probeerden aan te leren. Ik houd echt van die druklook. Ik schilder met zachte penselen en dunne laagjes, zodat je niet meer kunt zien of het geschilderd is of gedrukt.

Portretten zijn eigenlijk niet mijn ding. In mijn werk van nu zitten niet eens meer gezichten. Security Cam gaat over wazige camerabeelden, terwijl de voetballers van Doelloos anoniem flou blijven. Pas op, ik heb dat schilderen voor Man Bijt Hond graag gedaan, maar ik denk dat échte portrettisten behoorlijk pissed zullen zijn geweest met wat ik daar deed.

Wat er in de hoofden van de kijker gebeurt, al dan niet bewust. Daar gaat mijn werk voor een stuk over. Neem nu Jeugdherinneringen, een oudere reeks schilderijen gemodelleerd op stills van Dallas en The A-Team. Wel, het ging me niet alleen om die schilderijen, het ging me ook om het gevoel van nostalgie dat die schilderijen bij de kijker creëerden. Die schilderijen waren een trigger om dat gevoel op te roepen. Bij Security Cam vind ik het dan weer geweldig interessant dat door de hoek van het perspectief mensen het schilderij als een beeld van een veiligheidscamera herkennen. Alleen door het perspectief begin je dingen te zien die er niet zijn. Soms kijk je niet alleen met je ogen, maar ook met je hersenen.

GEERT ZAGERS