Devendra Banhart **

Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus 25-09-2007, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 21:59

Folk explosion – Devendra Banhart, de charismatische leider van de newfolkbeweging, heeft weer tien prima tot uitstekende songs afgescheiden. Jammer dat hij er zonodig zéstien in zijn nieuwe plaat moest proppen.

Smokey Rolls Down Thunder Canyon XL Recordings new weird folk

Genie of poseur? Folkvertegenwoordiger of folkverlakker? Ongekroonde koning van New Weird America of ordinaire tamboer-maître van een incestueuze kliek aanstellers? Muzikale beeldenstormer met onschuldige new age-trekjes of hopeloos naïeve hippie?

De meningen over Devendra Banhart zijn op zijn zachtst gezegd verdeeld, al lijkt de Venezolaanse Amerikaan er een duivels genoegen in te scheppen dat vooral zo te houden. Zo wisselt hij briljante vondsten af met tenenkrullende gimmicks en countert hij op zijn platen iedere superieure folksong met een hoop naar patchoeli en wierookstokjes geurende nonsens. Het begon vijf jaar geleden nochtans bijzonder veelbelovend toen hij Oh Me Oh My… – wegens plaatsgebrek onthouden we u de rest van de titel – op een met verstomming geslagen wereld losliet. Met die indrukwekkende compilatie van zijn vroegste demo’s en vooral met opvolgers Rejoicing In The Hands en Niño Rojo openbaarde Banhart zich als een krolse derwisj die kniehoog vergroeid is met de Britse folktraditie van Vashti Bunyan, Nick Drake en The Incredible String Band, maar evengoed met bossanova en calypso overweg kan.

Zijn nieuwste plaat is helaas in hetzelfde bedje ziek als voorganger Cripple Crow. Met zestien nummers en meer dan zeventig minuten muziek is Smokey Rolls Down Thunder Mountain véél te lang en moeten we er voor iedere uitstekende song ook wat vulsel bijnemen. Onder die laatste categorie valt bijvoorbeeld het onding Bad Girl, dat wel héél dicht bij Don’t Let Me Down van The Beatles aanleunt. Maar met andere, onveranderlijk naar de sixties en seventies teruggrijpende folkrockers komt hij wél schaamteloos weg. Seahorse bijvoorbeeld neemt eerst een aanloopje à la Take Five, waarna The Doors en Crazy Horse het minutenlang op een jammen lijken te zetten. Shabop Shalom is dan weer een lome crooner met een parlando dat het midden houdt tussen Elvis’ Are You Lonesome Tonight en Neil Sedaka’s Oh! Carol. En voor de liefhebbers van exotische intermezzi zijn er nog de obligate uitstapjes richting gospel ( Saved), reggae ( The Other Woman) en zwierige bossanova ( Carmencita).