best case scenario – Tom Barman afwisselend in de huid van ruige rocker en croonende balladeer, en Mauro Pawlowski als pathologische saboteur: de vijfde van dEUS is weer fabuleus.

Vantage Point Universal rock

Een nieuwe plaat van dEUS is altijd een beetje wennen. In het muzikale universum van dEUS bestaan er geen zekerheden, staat iedere conventie op losse schroeven en worden tradities en formules even vlot overboord gegooid als verkiezingsbeloftes bij CD&V. Maar zo consequent contrair, fundamenteel experimenteel en drastisch avant-gardistisch als tien jaar geleden zijn Tom Barman en co. natuurlijk ook niet meer. dEUS is ontegensprekelijk een Grote Groep geworden, een Gevestigde Waarde ook, en een Iconische Superformatie die zich niet gauw meer op een beefheartesk tussendoortje als My Sister = My Clock zal laten betrappen, ook al zit er met Mauro Pawlowski een pathologische stoorzender in de groep.

Op Vantage Point broeit Barmans Sturm und Drang veeleer onderhuids en zit de tegendraadsheid van dEUS ‘m vooral in de subtiele details van het rijke klankenpalet en de plagerige schelmenstreken van Mauro. Neem nu de feedbackende gitaarlick waarmee hij een ontketende en furieus rappende Barman voortdurend pootje-lap legt in Oh Your God. Of de brede grijns waarmee hij de luisteraar in Is A Robot herhaaldelijk op het verkeerde been zet. Uit het behoorlijk promiscue Favourite Game en single The Architect – in een ideale wereld een monsterhit from the coast of Tahiti to the hills of Rome – valt dan weer op te maken dat Barman ook zonder hulp van CJ Bolland dance en rock weet te versmelten tot geile dancerock.

Maar het meest verslavende spul op Vantage Point blijkt in de ballads te zitten. Ballads die ook weer géén ballads zijn – nee, echt niéts is wat het lijkt op deze plaat – maar die afwisselend hun voordeel doen met een raak gekozen tweede stem, een vrouwenkoortje of de smaakvolle strijkarrangementen van Reinhard Vanbergen, die ook Tim Vanhamels solodebuut van superieur vioolbehang voorzag. In The Vanishing Of Maria Schneider zet Barman het op een croonen met Guy Garvey van Elbow. In Slow, dat op een pulserende gitaar drijft, schurkt hij zich wulps tegen een heerlijk hese Karin Dreijer Andersson aan. En in Eternal Woman – verre familie van 7 Days, 7 Weeks – richt hij zich met een dubbelzinnig ‘I wanna infiltrate in you’ tot Lies Lorquet van Mintzkov, die zich vocaal in het geheel niet van de wijs laat brengen.

Mogen we tot slot nog vermelden dat we Barman zelden zo mooi hebben horen zingen als in Smokers Reflect, een wereldsong met dito refrein waar ook nog eens een hemelse pianoriedel komt achteraangehinkt? Goed, dan kan u nú beschikken. Richting dichtstbijzijnde platenwinkel, dat spreekt.

DownloadtipS

Eternal Woman

Slow

Smokers Reflect

Vincent Byloo