Er is meer in de wereld dan de flashy M-Kids en K3. Een vurig pleidooi waarom je op zoek zou moeten gaan naar een alternatief voor je kinderen.

Eurosong for Kids.

Elke zondag vanaf 31/8 û 19.45 TV1

K3 is een makkelijk slachtoffer. Het kost geen moeite om lacherig te doen over de drie jonge vrouwen – zelf horen ze liever het onschuldige ‘meisjes’ – die zich continu in een opperste staat van opwinding schijnen te bevinden. Maar wie aandachtig luistert, moet toegeven dat er gewerkt is aan de melodieën en de arrangementen.

Al moet het luchtig en zonnig blijven, toch leeft tekstschrijver Alain Vande Putte zich soms goed uit. Neem het misbegrepen knipoogje in Feest, ‘Brazilianen zingen van La Bamba, Mexicanen houden van de samba’: even de wereld op haar kop gezet. En een nummer als Alle Kleuren is terecht tot een hymne van verdraagzaamheid uitgegroeid. Maar ik houd mijn hart vast sinds geestelijke vader Niels William het beheer van het trio aan Studio 100 overdroeg. Staat het creatieve team achter de groep – Miguel Wiels, Peter Gillis en Vande Putte – sterk genoeg in de schoenen om hun principes niet te laten verwateren? Vande Putte biechtte me al eens zijn teleurstelling op toen bij de eerste K3-musical bleek dat zijn inbreng in het verhaal ongewenst was.

Danny Verbiest, Gert Verhulst en Hans Bourlon zijn ‘ Misters Know It All‘. Op de eerste cd’s van Samson & Gert stelden ze zich nog bescheiden op. Ze spraken vaklui als Stef Bos, Bart Peeters, Johan Verminnen en Frank Boeijen aan om songs te leveren. Na verloop van tijd leefden ze echter in de waan dat wat ze zelf deden beter was. Tegenwoordig scheiden ze samen met huiscomponist Johan Vanden Eede aan de lopende band nummers af. Auteursrechten spekken de bankrekeningen.

De fabriek Studio 100 draait eenheidsworst, die niet kijkt op een cliché meer of minder. Handelsmerk is de belegen humor. Je ziet elke grap van kilometers ver aankomen. Nee, dan liever de soms behoorlijk absurde humor van Sesamstraat. Studio 100 schermt graag met het argument dat ze ‘geven wat de kinderen willen’. Waarschijnlijk denkt het dat de heerlijke woordspelingen van Sesamstraat de kinderen hun petje te boven gaan. Het tegendeel wordt geregeld in mijn huiskamer bewezen. Mag er trouwens ook eens gedacht worden aan die arme ouders? Of moeten die zich met oordopjes wapenen?

Het megasucces van K3 inspireerde al gauw tot een miniversie in de vorm van M-Kids. Sindsdien worden we overspoeld door tienergroepjes als 6teens en Mega Boys, uitvindingen van marketeers. Daarom begrijp ik het scepticisme niet waarmee het initiatief Eurosong For Kids van meet af aan werd bejegend. Werpt het dan geen dammetje op tegen de golf prefab? In deze tv-wedstrijd schrijven de kinderen zélf de nummers en worden ze bij de uitwerking professioneel begeleid door producers als Hans Francken (Clouseau) en Paul Despiegelaere (De Mens). In dezelfde lijn ligt het project De Belhamels dat de kleine platenfirma Culture Records samen met de gemeentelijke, ervaringsgerichte basisschool Bruinbeke opzette. De leerlingen liepen heel het productieproces van hun single De Prins door: van het schrijven van de tekst met Hans Van Cauwenberghe (Bazaaar) tot het draaien van de clip. Omdat ze beseffen hoeveel tijd en geld geïnvesteerd is in het plaatje en hoe belangrijk de inkomsten zijn om hun doel te halen (met de opbrengst hun speelplaats laten verfraaien), zien deze 10- tot 12-jarigen en passant in dat het kopiëren van muziek diefstal betekent. Het project is bewust niet flashy, want er is nog iets anders in de wereld dan M-Kids en K3. Het dwingt dan ook respect af dat Jim TV zijn schouders onder De Prins heeft gezet.

Want dat is natuurlijk het probleem: Studio 100 overwoekert de kindermarkt. Wie niet zo’n agressieve promotiemachine achter zich weet en meer om de kwaliteit van de muziek dan om de merchandising bekommerd is, krijgt geen kans. Er is nochtans genoeg substantiële kidsmuziek die een alternatief biedt: ik denk aan de uitgaven van Eufoda zoals Vensters met Wouter Vandenabeele (Ambrozijn, Olla Vogala), aan Het Droomschip van Frank Degruyter en Kathy Lindekens (nu ze politica af is, zou ze zich eens aan een vervolg moeten zetten) of aan de cd van Bart Peeters’ verguisde tv-programma De Vliegende Doos. Peeters’ liedjes zijn aanstekelijk in hun mafheid, net zoals De Leukste Liedjes Uit Sesamstraat. Die van Samson & Gert zijn nóóit maf.

Troon je kroost ook eens mee naar Woody, het muziektheater van Jan De Smet (De Nieuwe Snaar), of naar Route Manouche, de productie van Walter Poppeliers en Geert Vermeulen. Zij tonen het kleine grut hoe je met eenvoudige taal kan toveren en hoe je alles kan ombouwen tot een instrument. Het is educatief, maar zonder opgeheven vingertje, en je kinderen én jijzelf amuseren zich rot. En is het nu net niet met ‘het aanzicht van al die gelukkige gezichtjes’ dat Studio 100 zich legitimeert?

Door Peter Van Dyck