Death Grips

Ze kwamen, zagen en fleurden de popmuziek op met barbaars in digitale reepjes gesneden grindcorerap. Nu rondt Death Grips tegen alle verwachtingen in de kaap van acht platen, en dat veroorzaakt een dilemma. Hoe na al die tijd nog shockeren, zonder naar panfluiten of accordeons te grijpen? Is elke vorm van hardcore die op gewenning of aanvaarding wordt onthaald niet per definitie over datum? Death Grips is nog steeds The Prodigy meets het opgenaaide gebral op een Pennywise-concert meets de vreugdes van met open mond de praktijken van de tandarts ondergaan. Alleen zijn op Year of the Snitch nog meer fileermesjes gebruikt, waardoor je oor niet langer in staat is een rode draad te ontwaren in de gebruikelijke stortvloed van nihilisme en furie. Bubblegumhardcore: de smaak is weg, maar kauwen blijft men.