Zo af en toe vat iemand het filmjaar heel kernachtig samen: ‘Cinematic universes? Give me a fucking break!’
Het was op de site van The Guardian dat een lezer zich middels een welgemeend ‘Cinematic universes? Give me a fucking break!’ afvroeg of het niet weer eens tijd werd voor een echte Hollywood renaissance. U weet wel, die wedergeboortes van Hollywood die volgden na elke periode van zelfoverschatting en creatieve schaarste. De momenten waarop Tinseltown zichzelf heruitvond, en de bioscoopbezoekers dingen als de film noir en New Hollywood serveerde.
Dat wil niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar de huidige obsessie van de grote studio’s met franchises, cinematic of expanded universes, wizarding worlds en gedeelde sterrenstelsels doet toch enigszins verlangen naar de jaren waarin ze simpele vervolgfilms nog gewoon met enige gepaste schaamte de bioscoopzalen in of rechtstreeks naar de videotheek stuurden.
***
Star Wars heeft er een, Harry Potter heeft er een, Lego heeft er een, zelfs horrorfilm Cloverfield heeft een uitgebreid universum (lees: een flauw excuus om geld te verdienen met films die nauwelijks nog iets te maken hebben met de al vele sequels lang uitgemolken filmreeks waaraan ze ontsproten). Niet toevallig was het Marvel dat die in de comicbusiness beproefde tactiek van cross-overs en gedeelde werelden naar de filmindustrie bracht. Via een uitgekiend stappenplan dat tot ergens halverwege deze eeuw leidt, lost de studio gestaag films waarin de superhelden uit de ene reeks vrolijk komen meevechten met hun makkers uit een andere. Meteen de reden waarom de derde Captain America-film er gewoon als een Avengers-prent uitziet. Zelfs de tv-programma’s van Marvel zitten mee in die strategie verweven.
En omdat het kostenefficiënt is – acteurs worden voor meerdere films vastgelegd, regisseurs krijgen minder inspraak – en gruwelijk veel geld opbrengt, konden andere studio’s, en stripconcurrent DC, niet wachten om hun eigen filmwereld te creëren. Het ware fantastisch nieuws geweest mocht dat betekend hebben dat de filmbonzen zouden doen wat DC jaren geleden in de strips met een personage als Batman deed: het uitlenen aan de meest innoverende schrijvers en tekenaars van het moment om er (bijna) helemaal hun eigen ding mee te doen.
Jammer genoeg is DC vandaag met Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) en het heel betreurenswaardige Suicide Squad (2016) net het schoolvoorbeeld van alles wat misloopt met het hele gedeeldewereldconcept. Omdat de persoon die de continuïteit bewaakt en een meteen herkenbare afgelikte stijl belangrijker worden dan de creatieve expressie van een regisseur lijken de afgewerkte producten almaar meer op elkaar.
En we zijn er nog niet vanaf, toch niet zolang kijkers blijven betalen. Marvel alleen al heeft nog een stuk of veertien films in de steigers staan en er gaan geruchten dat zelfs Michael Bay met zijn Transformers aan een uitdijend universum begint te denken. Give us a fucking break!
SAM DE WILDE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
