Dinsdag 12/8, 21.15, Canvas
Twee jaar geleden zorgde ze voor ophef met de undercoverdocumentaire Femme de la rue, over seksisme in Brussel. In De wereld & ik, op Canvas, gooit Sofie Peeters het over een compleet andere boeg. Ze zoekt jonge Vlamingen op die zich voor een hoger doel inzetten op vijf continenten, van Rio over New York tot Oost-Congo en Zuid-India.
In deze aflevering trek je naar Haïti. Welke wereldverbeteraar heb je bezocht?
SOFIE PEETERS: Naomi Vandamme, een traumapsychologe met Haïtiaanse roots die geadopteerd werd toen ze acht maanden was. Na de aardbeving in 2010 had ze het gevoel dat ze iets wilde terugdoen. Daarom is ze er na haar studies teruggekeerd en heeft ze er het eerste psychologische centrum opgericht. In het verlengde daarvan doet ze kwaliteitscontroles bij weeshuizen. In grote lijnen komt het erop neer dat ze controleert of er een badkamer is, of er voldoende slaapzalen zijn en er genoeg activiteiten worden georganiseerd. Weeshuizen zijn er in Haïti en masse, maar anders dan in België tref je er kinderen aan die wél nog ouders hebben. Alleen zijn die financieel niet meer in staat om voor hun kroost te zorgen.
Hoe erg is het er gesteld?
PEETERS: Van heel basic tot ronduit slecht. Als je binnenkomt, ruik je meteen de urine. Bedden worden niet ververst, er liggen matrassen die helemaal aangetast zijn door ratten… Qua hygiëne is het dus érg pover. We hebben ook een weeshuis bezocht dat geen badkamer had, waar kinderen zich gewoon naast een emmer moesten wassen. Dat vond ik allemaal wel heel aangrijpend.
Was het op sommige plekken niet bijzonder lastig om te filmen?
PEETERS: In bijvoorbeeld India viel dat nogal mee, maar in Haïti waren de mensen wel redelijk agressief. Haïtianen zijn een trots volk. Als ze blanken met een camera zien rondlopen, dan denken ze meteen: jullie komen hier geld verdienen aan de miserie van anderen.
Je hebt naam gemaakt met de ophefmakende docu Femme de la rue. Was dit een drastische ommezwaai?
PEETERS: Dat is nu uiteindelijk toch alweer twee jaar geleden. Ik heb in de tussentijd wel voor verschillende reportageprogramma’s gewerkt: bij Koppen, Karrewiet plus… Maar het is een groot verschil of je hoofdzakelijk met een verborgen camera op pad gaat of met een reportageploeg. Maar ik vind het allemaal even leerrijk en boeiend.
Wat was je voornaamste drijfveer om aan dit programma mee te werken?
PEETERS: Ik hou heel erg van mensen met een hands-on-mentaliteit. Die iets zien in de wereld dat hen raakt, ontroert en die bijgevolg besluiten: ‘Oké, ik wil iets veranderen.’ Ik hoop dat de reeks een extra licht kan werpen op dit soort projecten, dat meer mensen ze zullen leren kennen. Niet iedereen kan natuurlijk naar het buitenland trekken om iets op poten te zetten. Maar als mensen hun steun willen geven, dan gaan die projecten een stevige boost krijgen. Ik hoop dat het programma dat kan verwezenlijken. ANDREAS ILEGEMS
ANDREAS ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
