Na de tv-oogst van september wegen we nu die van oktober. De conclusie is helaas dezelfde: enkele lichtpuntjes, veel rommel.

Dorp in de Stad ***

Elke dinsdag, Vitaya Dorp in de Stad is heel eenvoudige televisie: Jan Van Rompaey loopt door de gangen van het Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg in Leuven, spreekt mensen aan die daar verblijven en luistert naar hun verhaal. Je zou denken dat je dan een tranendal krijgt, een opeenvolging van patiënten die hun emoties voor de camera de vrije loop laten, maar Dorp in de Stad blijft opmerkelijk terughoudend. Van Rompaey – die voor het tijdschrift van het ziekenhuis al ongeveer twintig jaar door het hospitaal zwerft – zet in zijn gesprekken altijd de mens centraal, niet de ziekte, en weet zo goedkoop sentiment te vermijden. De ouders van een kindje met een open rug getuigden openlijk over het moeilijke eerste jaar, inclusief de operaties en de bange momenten, maar toch overheerste de vreugde over het nieuwe leven. En tijdens Van Rompaeys gesprek met twee vrouwen met borstkanker die in het ziekenhuis vriendinnen waren geworden, werd er vooral veel gelachen, zelfs toen het over hun kale hoofden ging. Van Rompaey mag dan blijkbaar van plan zijn om evenveel comebacks te maken als Tina Turner en Cher samen, de jonge generatie tv-makers kan nog altijd veel van hem leren.

De Weg naar Mekka ***

Elke vrijdag, Canvas

Je kunt niet ontkennen dat De Weg naar Mekka een nuttig programma is, zeker nu steeds meer mensen de islamwereld beschouwen als een monolithisch blok dat enkel uit is op de vernietiging van het Westen. Het pleit ook voor de makers dat ze in de eerste etappes van de reis – waarin Jan Leyers achtereenvolgens Marokko, Algerije en Libië aandeed – de vele paradoxen in die landen niet uit de weg gingen. Ze toonden dat de overgrote meerderheid van de bevolking gewone godvrezende burgers zijn die proberen het beste van hun leven te maken, maar tegelijk ook dat diezelfde mensen als het op hun religieuze beleving aankomt er inderdaad meningen op na houden die indruisen tegen die in het Westen. En met het bezoek aan de Algerijnse terrorist Madani Mezrag of aan het vrouwelijke theatergezelschap dat voortdurend met bedreigingen te maken kreeg, kwam het sinis-tere gelaat van het moslimfundamenta- lisme ook aan bod. ‘Onwetendheid over de islam zou aan de basis van veel problemen liggen’, aldus Jan Leyers in zijn commentaar. ‘Maar hoe meer ik er over te weten kom, hoe groter het probleem lijkt te worden.’ Er is geen eenvoudige oplossing: dat is een conclusie die je van een Canvasprogramma mag verwachten.

Outback Luke *

Elke donderdag, VijfTV

Eén deelneemster heeft een chihuahua, en die heet ‘Gucci’. Veel meer hoef je wellicht niet te weten om je een beeld te vormen van de kandidates in Outback Luke, het nieuwe realityprogramma van VijfTV. Toen de mooi uitgedoste en opgemaakte jongedames (‘Het enige moment waarop ik niet geschminkt ben, is als ik een gezichtsbehandeling krijg’, aldus een van hen) met een parachute in de Australische jungle werden gedropt, volgde dus letterlijk en figuurlijk een koude douche. Het vijfsterrenhotel waar ze op hadden gehoopt, bleek in werkelijkheid een stoffig tentenkamp, waar er maar één (1!) spiegel was en enkele ongenode gasten rondkropen en -kronkelden. Gelukkig konden de meisjes troost zoeken bij Luke, een gebronsde Australiër die onvervaard slangen te lijf gaat en er zelfs in slaagt om in het midden van de Outback verse vis tevoorschijn te toveren. Niet verwonderlijk dus dat alle deelneemsters na een halfuur ‘gevoelens’ hadden. Dat was ook ongeveer het moment waarop ik besloot dat Outback Luke zeer weinig te bieden heeft dat ik nog niet eerder heb gezien. Zelfs Lien Van de Kelder, voor wie spontaan presenteren een even grote uitdaging blijkt als met naaldhakken door de woestijn ploeteren, kon me daar niet van afbrengen.

Zo Man, Zo Vrouw *

Elke donderdag, VijfTV

Ondanks de vele gênante ontboezemingen die ik de afgelopen jaren al op tv heb mogen aanschouwen, verbaas ik me er nog altijd over hoe openhartig mensen durven te zijn als er een camera op hun gezicht staat. Het eerste koppel in Zo Man, Zo Vrouw – een programma waarin echtparen een vestimentaire make-over krijgen – schepte er bijvoorbeeld wel heel veel plezier in om elkaars garderobe af te kraken. ‘Hij is in de jaren 80 blijven steken’, zei de vrouw over de vreemde voorkeur van haar halve trouwboek om legerbroeken met hawaïhemden te combineren. ‘En jouw stijl is Coronation Street tijdens de Tweede Wereldoorlog’, beet de man terug, en toen hij zijn eega even later in een weinig flatterende outfit zag, zei hij doodleuk: ‘Kijk, van zoiets gaat mijn goesting dus over, hé.’

Ze wisten ook allebei perfect wat ze wél wilden: zij een ‘stijlvolle George Clooney’, hij een ‘sexy blondine’. Ja, de tijd dat je in een huwelijk compromissen moet sluiten, lijkt echt wel voorbij. Enfin, de rest was voorspelbaar: Lien Degol ging met de twee naar het lokale shopping center, gaf ze dure kleren (vreemd genoeg eindigden ze allebei in kostuum) en stuurde ze naar de kapper, waarna ze ‘met kriebels in de buik’ opnieuw in elkaars armen vielen. Bij mij kriebelde het toen vooral om iets anders op te zetten.

Sara *

Elke weekdag en op zondag, VTM

Vorige week heeft VTM beslist om voortaan elke zondagavond een Sara-marathon uit te zenden, waarin alle afleveringen die de voorbije dagen te zien waren, herhaald worden. Zeer handig voor wie de vele verrassende wendingen nog eens rustig wil laten bezinken of de dubbele bodems de eerste keer toch niet helemaal doorhad. Of voor wie opnieuw wil genieten van de spitse dialogen en de subtiele vertolkingen (wij zijn er bijvoorbeeld na drie weken nog altijd niet helemaal uit of de kleermaker die Paul Codde zo overtuigend neerzet nu wel of niet voor de mannen is).

Voor alle duidelijkheid (een eigenschap die de kijkers van Sara blijkbaar nogal op prijs stellen): het vorige is ironisch bedoeld. Sara is een verfilmd doktersromannetje, opgebouwd uit clichés, met een heel voorspelbare boodschap en dialogen zonder fantasie. Het enige wat de reeks positief van Emma onderscheidt, is dat ze zichzelf tenminste niet au sérieux neemt. De makers doen niet alsof ze de wereld zullen veranderen, ze willen gewoon een vederlichte soap maken, en daar zijn ze ook in geslaagd. In die zin is Sara een van de weinige Vlaamse series die kunnen wedijveren met de buitenlandse voorbeelden, al zijn dat in dit geval dan Mooi & Meedogenloos of Martín & Monita.

Peter Kookt! *

Elke woensdag, VijfTV

De titel van dit programma dekt de lading niet helemaal: Peter Zwetst! was immers een eerlijkere keuze geweest. Iedere week ontvangt acteur Peter Van Asbroeck een vrouwelijke BV samen met een van haar vriendinnen in zijn keuken, om er een eenvoudige maaltijd klaar te maken. Tijdens het kokkerellen praten de gastheer en zijn assistentes – waaronder parttime-filosofes als Ann Van Elsen en Sabine Appelmans – over de dingen des levens. En die conversaties zijn van zo’n ondraaglijke saaiheid dat je na tien minuten jaloers begint te worden op het stukje vlees dat in de pan ligt te bakken.

Het doel van Peter Kookt! ontgaat me ook een beetje. Mensen die graag een goed gesprek op televisie zien, zullen hier gillend van weglopen, en wie wat keukeninspiratie wil opdoen, zal zich mateloos ergeren aan het geklets. Voor de start van het programma ging Van Asbroeck overal vertellen dat de kijkers van hem aan het fornuis geen ingewikkeld kunst- en vliegwerk moesten verwachten. Hij zou voor de gerechten die hij op tafel toverde zelfs al eens een blik opendraaien of in de diepvriezer duiken. Misschien daarom dat Peter Kookt! aanvoelt als flauwe, opgewarmde kost. Piet Huysentruyt, bij deze is alles vergeven.

Door Stefaan Werbrouck