De tussenstand

Jan Matthys

Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Weldra in een daartoe uitgeruste zaal in uw buurt: Vele hemels, regisseur Jan Matthys’ verfilming van Griet Op de Beecks debuutroman.

Katarakt, De smaak van De Keyser, Quiz Me Quick, In Vlaamse velden en de BBC-reeksen Shetland en Our Girl: komt een man met zoveel ervaring bij zijn eerste bioscoopfilm nog voor verrassingen te staan?

Jan Matthys: Nadat ik vijf bladzijden in Vele hemels boven de zevende gelezen had, wist ik het: hier zit een film in, eerder dan een minireeks. Ik heb er nooit in geloofd, dat cliché van geroepen worden, maar het is me toch overkomen. (lacht) Daardoor mocht ik na vijfentwintig jaar het heerlijke gevoel proeven van nog eens te debuteren. Weliswaar met een rugzak. Het verschil zat ‘m erin dat ik nu – in tegenstelling tot voor tv – niet in opdracht werkte. Ik wilde er auteurswerk van maken, persoonlijk beladen. Het voelt alsof ik voor de eerste keer écht mijn nek heb uitgestoken.

Je hebt de opnames afgelopen voorjaar afgerond. Ik neem aan dat je in de postproductie minstens een deel van je leven hebt teruggekregen.

Matthys: Exact. (lacht) Tijdens een opnameperiode zit je in een periode van verhoogd bewustzijn, wemelt het van stoffen in je lijf die maken dat je dóórgaat. Tunnelvisie, in de goeie zin. Daarna heb je inderdaad weer honger naar van alles. Op vakantie heb ik Een klein leven van Hanya Yanagihara gelezen, en ik vond het fijn dat die roman in het verlengde van Vele hemels lag, in de zin dat het gaat over de vraag: kun je verlost worden van de demonen uit je verleden? Ik geloof wel dat je delen van jezelf kunt veranderen, maar alleen in beperkte mate. Sommige mensen hebben ook meer pech dan anderen. Als je, zoals in Een klein leven, in je kindertijd liefde hebt gemankeerd, is het moeilijk om dat op latere leeftijd enigszins recht te trekken.

Vele hemels boven de zevende
Vele hemels boven de zevende

Wat heeft je honger nog meer gestild?

Matthys: Bingewatchen! Black Mirror bijvoorbeeld, die Britse anthologiereeks van Charlie Brooker. Zelf noemt hij het een zoektocht naar de bijwerkingen van de drug genaamd technologie. In een bepaalde aflevering richten mensen hun gsm op elkaar om het profiel van de ander te krijgen. Dat lijkt me niet meer zo veraf, want continu quoteren we elkaar al. In de serie leidt die feedbackcultuur ertoe dat je plots geen toegang meer hebt tot bepaalde diensten, omdat je onder een bepaalde rating duikt; kun je bijvoorbeeld geen auto meer huren omdat je op café een luide boer hebt gelaten en iedereen je een lage quotering heeft gegeven. Ze zouden het mij geen twee keer moeten vragen om daarvoor een aflevering te maken.

Een klein leven
Een klein leven

Dat vuurtje gaat bij deze lopen.

Matthys: Mooi. (lacht) Dan was er nog de theatervoorstelling Hoop van Het Nieuwstedelijk, deel van een trilogie met ook nog Hebzucht en Angst. Vooral Hoop is bij mij blijven hangen. Stijn Devillé, de maker, heeft de vinger enorm aan de pols. Ik bewonder dat hij via zijn passie, zijn medium, een hoopvol wereldbeeld uitdraagt, en carrément politiek theater maakt. Weliswaar met veel poëzie in, wat ik nog maar heel weinig heb meegemaakt. Ik had er bijna een religieuze ervaring bij!

Hoop
Hoop

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content