Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Deze week: London calling, met scenarioschrijver Christophe Dirickx, bekend van de films Manneken Pis en De helaasheid der dingen, en dra van de tv-reeksen Tabula rasa en De bende van Jan de Lichte.
Christophe Dirickx: Ik woon al vijfentwintig jaar in Londen. Blijven plakken na mijn postgraduaat aan de National Film and Television School – Manneken Pis was mijn eindwerk. Alles is hier duur, dus zó vaak raak ik bijvoorbeeld niet in het theater. Maar wat me daarvan wel enorm is bijgebleven, is Hedda Gabler van Ivo van Hove. Een ongelofelijk knappe mise-en-scène, sterk geregisseerd, een spannende thriller eigenlijk. De titelrol is voor Ruth Wilson, die ook in de tv-reeks The Affair meespeelt. Ik vond het een geweldige performance.
In jouw emplooi moet lezen een even grote activiteit zijn als het schrijven zelf.
Dirickx: Ja. Aan Sint-Lukas in Brussel was Marc Didden onze scenarioleraar. Hij zei toen dat je, naast films bekijken, continu moet lezen. Die raad heb ik opgevolgd. Ik moet zeggen dat ik dit jaar blij ben met de winnaar van de Nobelprijs Literatuur, Kazuo Ishiguro. Hij is een van mijn favoriete schrijvers, en zijn Never Let Me Go is een van de pakkendste romans die ik ooit heb gelezen. Hij speelt zich af in een oude Engelse kostschool, en met alle kinderen en jongeren die er zitten, is iets mis. Ze worden er opgevoed met een zeker doel, maar dat kennen ze niet. Wanneer een jongen en een meisje op elkaar verliefd worden, beginnen ze de waarheid te ontdekken. Ik hou enorm van Ishiguro’s stijl. Wat ogenschijnlijk heel eenvoudig is, roept toch complexe ideeën en emoties op. Momenteel ben ik Anthony Powell aan het lezen, een schrijver uit de vorige eeuw die een romancyclus in twaalf delen heeft geschreven, A Dance to the Music of Time. Een miljoen woorden, en driehonderd personages die worden gevolgd over vijftig jaar. In feite is Powell de Engelse Marcel Proust, maar met humor. Een stilist van de eerste orde.
Van lezen naar kijken, dan maar?
Dirickx: Qua films heb ik recent niet zo veel gezien, al kijk ik wel uit naar Charlie en Hannah gaan uit, de debuutfilm van Bert Scholiers. De meeste scenaristen beginnen te werken voor tv en gaan dan films doen, maar door het succes van Manneken Pis heb ik een omgekeerd parcours afgelegd. Door samen met Malin-Sarah Gozin en Veerle Baetens te beginnen schrijven aan Tabula rasa, die nieuwe psychologische thrillerreeks van Eén, heb ik de jongste drie, vier jaar heel veel tv gezien. Zoals de BBC-reeks People Just Do Nothing, een heel grappige mockumentary. In een buurt met sociale woonblokken in West-Londen woont een groep garage-artiesten, dat Engelse muziekgenre dat een mix is van rap, dance en reggae. Ze baten ook een klein piratenradiostationnetje uit, Kurupt FM, en het zijn allemaal enorme losers. (lacht) Maar ze geloven zó in hun hun eigen talent – dat ze dus niet hebben – dat ze heel sympathiek worden. Typisch, die self-deprecating humor van de Engelsen: ze durven genadeloos met zichzelf te lachen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
