Met de veelkantige voorstelling Entre-côtes pakt Liesa Van der Aa het tweede deel van Court of Choice uit, haar drieluik over macht.
Kun je dat nieuwe stuk zelf in drie zinnen samenvatten?
Liesa Van der Aa: Je bedoelt anderhalf jaar werk op een Fisher Price-achtige manier uitleggen? (lacht) Het is een poging om een muzikale partituur te maken rond een centraal thema, namelijk positieverschil in de maatschappij. Ik verwijs graag naar de mindset van Frank Zappa, die pop, jazz en hedendaagse muziek vermengde in een soort totaalspektakel. Noem het dus maar een 3D-ervaring met performance, een maatschappelijke insteek en een soundtrack die van Bugs Bunny tot Rachmaninov reikt.
Lukt het je om tijdens zo’n intens en lang creatieproces je zinnen te verzetten?
Van der Aa: O, zeker. Welke culturele tips wil je dat ik geef? Film? Literatuur?
Wij huldigen hetzelfde credo als jij: alles mag.
Van der Aa: (lacht) Dank je om mij te begrijpen, Kurt. Ik vond Nomadland prachtig: een emotionele film die voor mij over zelfbehoud gaat. Nog bijna elke dag denk ik eraan. Ik heb ook The French Dispatch gezien, van Wes Anderson. Ik bewonder hoe ritmisch en uitgelijnd zijn films zijn, zowel visueel, muzikaal als qua acteerspel. Het doet me aan Charlie Chaplin denken: overgecontroleerd maar poëtisch. Ik vond deze film minder goed dan zijn vorige – hij raakt niet alle snaren – maar het blijft een meesterwerk. Verder lees ik heel graag, vaak verschillende boeken tegelijk. Dan ligt er eentje in bed, een ander op de wc… In de zetel heb ik momenteel De angst van de doelman voor de strafschop, een dun maar heel beklijvend boekje uit 1970 van de Oostenrijker Peter Handke. Je volgt een man die blijkbaar onterecht denkt dat hij ontslagen is. Hij begrijpt sociale codes helemaal verkeerd. De wereld komt op hem af en daar geeft hij een verkeerde interpretatie aan. Subtiele paranoia die Handke heel eenvoudig en rechttoe rechtaan beschrijft, zonder frivoliteit.
De verbinding met de realiteit verliezen: hoe razend actueel.
Van der Aa: Ja, iedereen probeert vandaag om in de dikwijls heel emotionele informatiechaos een eigen waarheid te vormen. Het lijkt wel alsof de werkelijkheid zoek is en er alleen nog interpretaties bestaan. Of interpretaties van interpretaties. Het maakt voor mij niet uit of iets goed of verkeerd is, gelogen of oprecht. Waar het om gaat, is dat mensen gewoon willen weten wat er aan de hand is. Dat gebeurt ook in het boek: de man denkt iets wat niet is, maar je snapt wel waarom.
Wat heeft jou op muzikaal gebied kunnen bekoren in 2021?
Van der Aa: Lander & Adriaan, het project van Lander Gyselinck en Adriaan Van de Velde, die heel psychedelische, hippe jazz met funk maken. Of zoiets. In mijn voorstelling stapel ik blokjes Prince, Justin Timberlake en Bach, zonder daar per se grote linken tussen te willen leggen. Toch lukt het vreemd genoeg om die verschillende werelden samen te krijgen. Dat switchen, wat Lander en Adriaan ook doen, is eigen aan onze generatie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
