Actrice en theatermaakster Sofie Palmers brengt haar eerste solovoorstelling In de coulissen wel degelijk op een podium.
Het stuk gaat over aanmodderen en behelst zowel stand-up, theater, muziek als filosofie.
Sofie Palmers: Klopt! Alhoewel: ik probeer in mijn werk altijd humor én kwetsbaarheid binnen te smokkelen. Dus misschien is de term stand-up wat misleidend, want ik vuur niet de ene dijenkletser na de andere af. Het is een stuk waarin ik je meeneem naar de coulissen van mijn werk als actrice, de keerzijde van de glamour – voor zover die er al is. (lacht) Bij alles wat ik maak, komt wel een zekere wanhoop en twijfel kijken. Zeker nu: zo’n voorstelling over mezelf, is dat niet navelstaarderig? Maar gelukkig blijkt ze universeel genoeg en is het dat allemaal waard geweest.
Wat wil je ons zoal aanbevelen?
Palmers: Om te beginnen: Moeders ten laste, de podcastreeks op Radio 1 van Wederik De Backer en Justine Vergotte. In drie afleveringen vertelt telkens een andere vrouw hoe ze altijd moeder, huisvrouw of medewerkster in de zaak van haar man is geweest, maar hoe ze na de scheiding berooid achterbleef, haast zonder pensioen. Zeker de eerste aflevering met Monique, Wederiks eigen moeder, is me bijgebleven. Je moet als maker dapper zijn om je moeder te interviewen over zoiets delicaats als gebrek aan geld of middelen voor je opvoeding. Fijn ook dat de VRT zich meer openstelt voor de vele getalenteerde audiomakers die in dit land opstaan. Ik heb ook genoten van de Nederlandse podcast Groene oren, waarbij inheemse dieren worden ‘geïnterviewd’. Daar is keiveel research aan voorafgegaan, want hoe ‘praat’ je met een rups die zich in een mierennest laat vallen en daar pas na drie jaar weer uit kruipt om vlinder te worden? Het wordt sterk verpersoonlijkt, met alle drama en spanning die daarbij hoort. Heel grappig ook. Samen met Katrien Pierlet heb ik trouwens zelf een podcast voor kinderen gemaakt, Radio Fiona: onze manier om theater tot bij kinderen in hun zetel te krijgen. We zitten op Spotify!
Van klank naar beeld nu misschien?
Palmers: Ik heb graag gekeken naar Fleabag van en met Phoebe Waller-Bridge, een tv-serie gebaseerd op een soloshow van haar. Het is duidelijk dat ze als jonge maker snel haar eigen stem heeft gevonden. Ze zet zichzelf ook te kijk: ik ben zeker dat ze langs verschillende schaamtestationnetjes gepasseerd is voordat ze dit heeft kunnen voltooien. Ze zet een vrouwelijk personage neer dat ook egocentrisch mag zijn, of mislukt, wanhopig, dominant en onbeleefd. Dat is enorm verfrissend om te zien. Een andere serie, Unbelievable, past daar goed bij, al is het iets totaal anders: een jong meisje wordt verkracht maar er is geen enkele rechercheur die haar gelooft. Ook daarin mogen de vrouwen grumpy zijn. Mooi, maar donker. Tot slot nog een theatervoorstelling waarvan mijn moederhart week werd: Boy van Kyoko Scholiers, over een jongetje dat in een pleeggezin belandt. Ze heeft duidelijk alles op alles gezet om te zorgen dat dat verhaal áánkomt. En dat is absoluut gelukt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
