De Antwerps-Nederlandse gitarist Sjoerd Bruil maakt al sinds jaar en dag deel uit van het Vlaamse muzikantengilde. Zijn eerste soloplaat heet Cacator Cave Malum.
Dat is ook de titel van een schilderij van Matthieu Ronsse, waarop de twee instrumentale composities op de lp gebaseerd zijn.
Sjoerd Bruil: Ik heb ooit een schilderij van Matthieu willen kopen, maar omdat we vrienden zijn, kreeg hij er liever geen geld voor. Nadat hij twee jaar had nagedacht over wat dan wél – ik dacht al dat hij het vergeten was – belde hij om te zeggen dat hij dat schilderij vernietigd had. (lacht) Maar ik mocht in zijn atelier iets anders komen kiezen, met als tegenprestatie dat ik daar muziek bij zou maken. Cacator Cave Malum betekent: kakker, pas op voor het kwade. Toen ik het doek zag, wilde ik een klodder rode verf erop aanraken maar die was nog nat. Een stigma, dus dit moest het wel worden. (lacht) Ik kon ook niet wegkijken van die intense, gemaskerde figuur die naast een toilet zit.
Is je interesse in beeldende kunst louter passief?
Bruil: Als kind heb ik veel getekend – nou ja, portretten van Michael Jackson en Batman. Daar ben ik radicaal mee gestopt toen ik op mijn elfde een gitaar vastpakte. Maar ik ga vaak naar openingen en expo’s. Heel mooi vond ik de eerste solotentoonstelling van Karel Thienpont. Op het eerste gezicht maakt hij heel kinderlijke, naïeve tekeningen met potlood en viltstift, maar er zit een donkere laag onder. Die vloeit voort uit de uitzichtloosheid en verveling van de lockdown waarin hij die werken heeft gemaakt. Ze zijn verzameld in een boek dat Tears and Beers heet. De expo van Dennis Tyfus in de Tim Van Laere Gallery vond ik ook indrukwekkend, alleen al vanwege de schaal. Ik ken Dennis al vijftien jaar maar had nog nooit zoveel werken van hem bij elkaar gezien.
Welk boek ligt er momenteel op je nachtkastje?
Bruil: Florida van Lauren Groff, een verzameling kortverhalen die zich allemaal daar afspelen. Er is iets geks met die staat. Iets sinisters. Het is er meestal klam en heet, er leven krokodillen en er zijn moerassen, Cuba en Colombia zijn vlakbij… Dat komt allemaal terug in die verhalen.
Samen met je Millionaire-collega Tim Vanhamel ben je volgende maand weer te zien in de muzikale bewerking van Oresteia door HetPaleis. Mensen kunnen je ook kennen van Dez Mona, Gruppo di Pawlowski of Sukilove. Muziek is je werk, maar je krijgt er ook thuis geen genoeg van.
Bruil: Als ik van een optreden terugkom, kan ik stilte wel appreciëren. Maar verder ben ik een obsessieve verzamelaar – ik koop bijna elke dag wel een plaat. (lacht) Wanneer ik een artiest goed vind, wil ik alles, ook de singles en b-kantjes. Vandaag is er een plaat aangekomen waarvoor ik een beetje schrik heb: Welcome 2 America van Prince. Hij is mijn grootste muzikale held, maar ik ben al de hele ochtend aan het twijfelen wanneer ik die lp ga opzetten omdat ik al van veel mensen heb gehoord dat ze niet goed is, en ik wil niet teleurgesteld worden. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
