Verdient Freedom Is Not Free, het kunstboek van de Belgisch-Iraanse fotografe Mashid Mohadjerin, niet wat meer aandacht? Zeker dat.
We kunnen hier wel schrijven dat je boek een samenvlechting van fotografie, collagekunst en tekst betreft, maar jij krijgt het vast minder droog uitgelegd.
Mashid Mohadjerin: Ik belicht het vrouwbeeld in Iran over verschillende generaties, beginnend met de geboorte van mijn grootmoeder in 1934. Dat beeld zet ik telkens tegenover de oorlogen of omwentelingen die in die tijd hebben plaatsgevonden, zoals de revolutie van 1979. Omdat ik mij daarnaast toespits op mensen van mijn eigen generatie die in Iran zijn gebleven, en op vrouwen die mij direct beïnvloed hebben, heeft het boek naast een historische en politieke ook een persoonlijke laag.
Op een gegeven moment had ik zoveel feiten verzameld dat ik blij was dat ik het boek Black Wave van de Libanese schrijfster Kim Ghattas ontdekte. Zij verweeft de historische gevolgen van de Iraanse revolutie in de héle Arabische wereld. Heel verhalend en vlot, met veel details over de omgeving, de geuren, de muziek waar bepaalde figuren uit de revolutie naar luisterden. Het heeft mij geholpen om bepaalde stukken uit mijn boek met elkaar te verbinden. O ja, en ook Shoot the Women First van journaliste Eileen MacDonald – al uit begin jaren negentig – vond ik interessant. Ze interviewt vrouwelijke verzetsstrijdsters van over de hele wereld: Arabische, Ierse, Noord-Koreaanse… Vaak zijn dat informele gesprekken op café. Heel inspirerend.
Veel fotografen hebben het in deze rubriek graag over film.
Mohadjerin: Ik had twee titels genoteerd. De eerste is Ray & Liz van Richard Billingham, zelf ook fotograaf en kunstenaar. Er is altijd iets speciaals aan films van mensen die doorgaans met stilstaand beeld werken. Ze hebben een zeker oog voor esthetiek, in decor en belichting en zo. Maar omdat het een autobiografische film is, blijft Billingham ook dicht bij de realiteit. Ray en Liz zijn zijn ouders. De film gaat over zijn jeugd, over verwaarlozing en drankmisbruik. Heel oprecht, puur en rauw. Je voelt dat hij niet zomaar ook eens een film wilde maken, maar dat hij dat verhaal uit zijn systeem moest krijgen. Dat herken ik.
Maar ik kijk ook graag naar lichtere dingen, hoor. (lacht) Op Netflix heb je de korte serie Hollywood. Ook met een mooie setting en vooral entertainend, maar ze raakt toch ook de problematische weergave van zwarte vrouwen in cinema aan. Wat ik ook fijn vond, is dat de personages vrij vergefelijk zijn tegenover elkaar en niet heel gemeen, wat je in zoveel andere series hebt. Nog ter ontspanning luister ik in de auto graag naar de podcast The Moth, waarin gewone mensen live op een podium – tot vóór corona toch – een verhaal over zichzelf vertellen. Altijd heel ontwapenend en boeiend.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
