Nu de single Ronquières, na de zomer een nieuwe plaat: Vera Coomans (72) viert dit jaar de wederopstanding van Madou.
Nooit gedacht dat we dat nog zouden meemaken.
vera coomans: Ik ook niet. (lacht) Samen met mijn zoon Thomas Devos (van Rumplestitchkin en Tommigun, nvdr.) was ik liedjes beginnen te maken. Daar hebben we op den duur muzikant Wiet Van de Leest bij betrokken. Aangezien Thomas en ik toch een beetje moeilijker een Nederlandstalige tekst bij elkaar kunnen sprokkelen, hebben we het maar weer aan mijn man, schrijver Jan Devos gevraagd. Zo is het toch in die herkenbare straat van Madou beland. En nu zijn we hier, veertig jaar na onze eerste single Witte nachten. Hopelijk kunnen we ook weer gaan optreden.
Ja, want ik zou je toch zo graag nog eens horen zingen van ”k Heb een schaar genomen/ Acht keer in zijn ogen gestoken’.
Coomans:(lacht) Uit Vannacht, een murder ballad. Als je die in het Nederlands zingt, valt dat blijkbaar meer op dan als Nick Cave het doet! Maar je wil graag weten wat ik gelezen heb en zo? Met veel plezier alvast de trilogie van de Deense Tove Ditlevsen. In Kindertijd, Jeugd en Afhankelijkheid overloopt ze haar leven en haar verslaving als volwassen vrouw. Heel sterk en aangrijpend. Om mijn zinnen daarvan te verzetten, was het recente boek van Sylvain Tesson heel geschikt, De sneeuwpanter. Tesson is bekend van Zes maanden in de Siberische wouden, waarvoor hij een kluizenaarsleven heeft geleid in een hutje aan het Bajkalmeer. In dezelfde sfeer heb ik De acht bergen van Paolo Cognetti enorm graag gelezen. Boeken over afgezonderd leven in harmonie met de natuur, daarin kom ik thuis. Mijn man en ik zijn geen grote reizigers, maar zonder corona gaan wij elk jaar wel minstens enkele weken wandelen in de Cevennen. Heel eenzaam in een schitterende omgeving waar ik elke keer verstom. Met ouder te worden voel ik een enorme behoefte om een horizon te kunnen zien als ik opsta. Wat moeilijk is als je midden in Brussel woont.
Een hoop gelezen dus. Ook gekeken of geluisterd?
Coomans: O, jaja. Door corona zijn we gezwicht voor Netflix! Heel goed vonden we Can You Ever Forgive Me? Die film speelt zich af in New York, een stad waar we een zwak voor hebben – we hebben er bijna drie jaar gewoond. Hij gaat over een onsuccesvolle schrijfster die brieven van bekende figuren vervalst en aan antiquairs verkoopt. Richard E. Grant kan soms heel vervelend zijn, maar hier is hij een schitterende tegenspeler. Verder houden we ook veel van Tarkovski, maar die hoeven we op Netflix niet eens te zoeken. En qua muziek herontdek ik vooral. De Rosenkranz –sonates van Heinrich Biber zijn zo mooi. Heb ik voor het eerst naar geluisterd toen we door het Tatra-gebergte reden, en ook toen had ik die confrontatie: wat zijn we als mens toch klein. Maar er gaat ook een enorme troost uit van die muziek, heel mooi. Verder zet ik, afhankelijk van mijn gemoed, ook Bob Dylan, Tom Waits, flamenco of mijn oude bluesplaten op. Son House op zijn bottleneckgitaar, dat blijft geweldig goed.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
