De tussenstand

© GF ARTKOM

Nelle Bogaerts en zus Dienne vormen samen de groep Lili Grace. Op hun debuutplaat Silhouette evoceren ze de aangrijpendste gebeurtenis uit hun jeugd: het verkeersongeval van hun broer.

Nelle Bogaerts: Dienne en ik waren elf en negen toen dat gebeurde. Je weet dat je weer door allerlei heftige emoties zult gaan als je zoiets oprakelt. Maar ik ben blij dat we het hebben gedaan. We hebben erover gepraat, familiefilmpjes bekeken, onze oude tekeningen weer bovengehaald. Door diep in jezelf of je verleden te graven, kunnen er mooie dingen ontstaan. Doordat we nog klein waren, gingen we er heel fantasierijk mee om. Neem nu coma, waar het nummer Traveller over gaat. Je ziet je broer daar liggen, hij is er wel maar tegelijk ook niet, en waar zou hij dan wél zijn? Zweeft hij ergens rond en moeten wij proberen hem terug te krijgen? Een mooie gedachte. We hebben ook veel verdriet en angst gehad, hoor, maar we dachten toch altijd dat het weer goed zou komen. Het was schipperen tussen de harde realiteit en enorm geluk bij elke kleine vordering die hij maakte. Dat zit allemaal in de plaat.

De tussenstand

Stilistisch weigeren jullie te kiezen tussen sereen klassiek minimalisme en sinistere electrowave. Zelf heb je cello geleerd op de muziekschool.

Bogaerts: De laatste tijd luister ik weer veel naar klassiek, en herontdek ik stukken zoals de vijfde sonate van Vivaldi – in e-mineur is dat. (lacht) Niet alleen het spelen is leuk, ik zoek ook de levensloop van die componisten op. Want hoe meer achtergrond je kent, hoe beter je die stukken snapt en hoe beter je eigen interpretatie. Ik wist bijvoorbeeld niet dat ze in de tijd van Vivaldi zo min mogelijk vibrato speelden op cello. Het is alsof er tegenwoordig een nieuwe wereld opengaat voor mij op dat instrument.

De tussenstand

Dat hebben we toch maar aan de lockdown te danken: het aangescherpte vermogen verrast te zijn door wat altijd al onder onze neus lag.

Bogaerts: Klopt. Zo heb ik in het voorjaar Friends ontdekt. (lacht) Megagoed! Kleurrijk, grappig, mooie mensen… Dan ben ik toch blij dat ik er vroeger nooit naar heb gekeken, anders had ik vandaag dat plezier niet gehad.

In de tien jaar dat Lili Grace bestaat, hebben jullie ook voor film en theater gewerkt.

Bogaerts: Dat interesseert ons ook enorm, ja. Het is wel al van vorig jaar, maar ik vond Nautilus van Speelman heel sterk, een muziektheatermonoloog gebaseerd op Jules Vernes 20.000 mijlen onder zee. Je waande je al onder water op het moment dat je op je stoel ging zitten, vanwege de vele decorstukken – waarmee dan ook nog vaak muziek werd gespeeld. Ik wil trouwens ook nog Soap & Skin vermelden, een Oostenrijkse artieste die ik al jaren volg. De laatste keer dat ik haar heb gezien, moest ik tijdens dat optreden mijn tranen verbijten. Ze zuigt je helemaal mee in haar verhaal. Ze gebruikt veel elektronica en samples, soms klinkt ze vrij minimalistisch of juist extreem. Dan laat ze plots een electrobom vallen die je niet had zien aankomen. Zoals wij op de plaat met The Horde doen, ja. Ik heb al van mensen gehoord dat ze bang worden van dat nummer!

De tussenstand
De tussenstand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content