De eerste keer dat we geluidskunstenares en radiomaker Katharina Smets pogen te bereiken, zit ze vast in een ‘montageloophole’, maar de tweede maal ‘verloopt de planning naar wens’. Dan wordt een mens nieuwsgierig.
Katharina Smets: Ik maak samen met Opera Ballet Vlaanderen De stemmen, een podcastreeks die we op 25 oktober lanceren. Daarin laten we horen hoe de grote verhalen en thema’s uit opera of ballet in ons dagelijks leven voelbaar zijn, hoe kunst en leven elkaar weerspiegelen. Iemand die indruk op me heeft gemaakt, is lichaamskunstenares, zangeres én doctor in de filosofie Dolly Bing Bing. Zij is zo’n beetje één geworden met haar personage nadat haar man is overleden aan ALS. Ze vergelijkt zichzelf met Orpheus, die voor zijn geliefde afdaalde in de hel maar zonder haar moest terugkeren. Ze is sterk, uitgesproken, gewaagd en kwetsbaar tegelijk, en dat vind ik een erg bijzondere en inspirerende combinatie.
Waar ik je eigenlijk voor belde: voor STUK heb je samen met Inne Eysermans en Ingrid Leonard een multimediale performance gemaakt, geïnspireerd op de Polish Radio Experimental Studio, eind jaren vijftig de eerste elektronische muziekstudio achter het IJzeren Gordijn.
Smets: Een bloeiende plek, waar allerlei muziek voor films en animatie is opgenomen en waarvan onlangs de hele samplebank is vrijgegeven. We hebben pareltjes ontdekt. Terwijl Inne met die muziek en tapelooptechnieken aan de slag is gegaan, heb ik het verhaal geschreven van een van de technici, Eugeniusz Rudnik, die vijftig jaar lang de componisten – zoals de bekende Krzysztof Penderecki – hielp om al die rare machines te bedienen. Hij behandelde de vreemdste geluiden en componeerde ook zelf: met vervormde stemmen en afgeknipte restjes van de nieuwsvloer smeedde hij warme, emotionele werken. Op 14 oktober openen we met onze performance Videodroom 2020 in Vooruit.
Waar luister je dezer dagen zelf naar?
Smets: Oude hoorspelen! Wij, verhalende podcastmakers, denken soms dat we het warme water aan het uitvinden zijn. Maar dan luister je naar Under Milk Wood van Dylan Thomas, uit 1954, en hoor je hoe dat er nog steeds stáát. Hugo Claus heeft er trouwens een mooie vertaling van gemaakt. Het is een hoorspel maar je kunt het ook als een lang gedicht beschouwen, met verschillende stemmen en allerlei scènes. Het speelt zich af in een fictief Welsh vissersdorp, Llareggub – omgekeerd is dat bugger all. (lacht)
Van vissers naar valkeniers.
Smets: Ja, ik heb met heel veel plezier H is for Hawk van Helen Macdonald gelezen. Een persoonlijk relaas van een historica die al heel lang door de valkenierssport is gefascineerd. Ze beschrijft hoe ze een valk opleidt, en hoe het verdriet om haar pas overleden vader daarmee in verband staat. Ze verweeft er ook veel geschiedenis in. Je begint aan een vriendschap, een dialoog tussen mens en dier waarvan je weet dat die eindig is: ooit moet je dat dier namelijk vrijlaten. Het boek gaat ook over de relatie tussen natuur en cultuur en over de dood, want je jaagt op andere dieren. Allemaal mooie ingrediënten, vind ik.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
