Bert Ostyn heeft met Absynthe Minded een innemende nieuwe plaat uit, Riddle of the Sphinx. Maar hoe zit het nu met zijn andere orkest?
Bert Ostyn: Je bedoelt Virus 2020, onze gezinsband? Ja, dat was wel een voordeel van de lockdown, dat je de focus volledig op vrouw en kinderen en thuis kon leggen. Mijn oudste zoon Otis is negen en drumt, de zesjarige Nelson achter de micro is – hoe zal ik het zeggen? – een spontane kerel. (lacht) Wat Absynthe Minded betreft, ben ik toch blij dat we de plaat niet hebben uitgesteld tot september. Over de zomer maak ik me qua optredens geen illusies, dus dan moet alleen de muziek maar spreken.
Je hebt mensen die graag verschillende boeken tegelijk lezen. Jij bent er daar een van.
Ostyn: Klopt. Heel interessant vond ik Consider This: Moments in My Writing Life after Which Everything Was Different van Chuck Palahniuk, de schrijver van Fight Club. Hij geeft daarin onorthodoxe tips voor schrijvers. Verder heb ik ook erg genoten van de roman Saturday Night and Sunday Morning van Alan Sillitoe, over de uitgaanscultuur van de Britse arbeiders in de jaren vijftig en zestig. Het rauwe leven. Alcoholisme ook. Je volgt een grove man die vijf dagen per week met gepaste trots in de fabriek werkt en in het weekend van de ene flirt naar de andere loopt. Tot slot vond ik ook Don Patersons Selected Poems heel mooi. Zal ik er eentje voordragen?
Doe maar.
Ostyn: Het heet Chords. ‘Perhaps, when we’re half-asleep / the same hand that sows the stars / trails across that galactic lyre… / the dying wave reaching our lips / as two or three true words’. Dat is iets kleins en groots tegelijk. Ik begin meer en meer te begrijpen dat ik van schrijven gelukkig word, zeker sinds de lockdown. Op een bepaald moment moest ik me ertoe aanzetten weer eens te wérken. Als muzikant kan ik dan wel niet optreden, maar in tegenstelling tot mijn goeie vrienden die voor Absynthe Minded het licht en het geluid verzorgen, kan ik door te schrijven en te componeren toch een toekomst creëren. Inkomensverlies is één ding, maar wat doe je met je tijd? Ik ben al mijn hele leven muzikant, ik heb het dus altijd zelf een beetje moeten uitvissen.
Naar welke muziek heb je de afgelopen maanden geluisterd?
Ostyn: Wacht, ik wil eerst iets vertellen over een film die mij nu net te binnen schiet: Swallow. Heel speciaal, hier thuis gezien op Google Play. Het hoofdpersonage is een getrouwde rijke vrouw van wie wordt verondersteld dat ze voor nageslacht zorgt en voor de rest thuis blijft zitten. Ze kan de drang niet onderdrukken om allerlei objecten in te slikken. Gek maar goed. En dan muziek: ik heb de jongste weken vooral veel geluisterd naar het nummer Could Heaven Ever Be Like This van Idris Muhammad, uit 1977. Ik vind dat daar heel veel hoop in zit. Ik ben ook fan van die plaat van Michael Kiwanuka van vorig jaar. Heel goeie songschrijver vind ik, en zijn band doet me wat denken aan The Meters, een coole funky vibe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
