Hoe fijn om zoiets weer te kunnen omroepen: in de Antwerpse galerie Fifty One is nú een aanlokkelijke groepstentoonstelling te zien met werk van onder meer beeldend kunstenaar Katrien De Blauwer.
In totaal gaat het om elf namen, onder wie ook Arpaïs Du Bois, Harry Gruyaert, Yamamoto Masao, Bruno V. Roels, Saul Leiter en Stephan Vanfleteren.
Je noemt jezelf fotografe zonder camera: je verknipt en bewerkt beelden uit oude tijdschriften en kranten. In Antwerpen toon je een nieuwe serie?
Katrien De Blauwer: Klopt. In een van mijn vele notebooks, waarin ik allerlei quotes kleef, vond ik een titel die mij niet losliet: ‘J’ai toujours détesté me sentir prisonnière.’ Ik werk graag in afzondering, leef heel sober, maar bij zo’n opgelegde lockdown voel ik mij een beetje gevangene in eigen huis. Dat zinnetje deed me teruggrijpen naar een van mijn favoriete boeken, Albertine Sarrazins L’astragale (1965) – Het sprongbeen in vertaling -, het autobiografische verhaal van hoe ze op haar negentiende uit de gevangenis ontsnapt – ze had een gewapende overval gepleegd – en moet onderduiken, waardoor haar vrijheid in feite vals is.
Ook film en mode zijn constantes in je werk.
De Blauwer: Een combinatie van die twee, en iets wat me omver heeft geblazen, is Martin Margiela: In His Own Words. Hij was als modeontwerper zo’n beetje de zevende van de Zes van Antwerpen, de onzichtbare figuur. In deze docu zie je enkel zijn prachtige handen en hoor je zijn stem off-screen. De muziek is van dEUS. Voor mij pure nostalgie, omdat ik als twintigjarig meisje bij een van zijn eerste defilés achter de schermen mocht helpen. Margiela is anders, anarchistisch. In zijn werk zit poëzie, literatuur, kunst, geschiedenis, een enorme bagage. Hij is geen modeontwerper maar een meester, een kunstenaar.
Niemand heeft mij ooit op interesse voor mode betrapt, maar dit wil ik nu wel zien.
De Blauwer: Ook heel mooi, al is die reeks net afgelopen: de Franse zangeres Lou Doillon, Jane Birkins jongste dochter, was op 15 maart begonnen met een liveprogramma van een uur op Instagram waarbij ze vanuit haar woonkamer Franse of Engelse poëzie voorlas, en daarna eigen liedjes of covers zong. Elke dag om vijf uur. Zó leerrijk en ontspannend. Intens ook, want soms had ze het moeilijk… Ja, ik mis haar. Toch ook jammer dat de lockdown is versoepeld. (lacht)
Daar valt wat voor te zeggen.
De Blauwer: Nog iets. Onlangs werd ik in de krant getroffen door een foto van een vrouw die ik niet kende. Haar make-up was doorgelopen, alsof ze had gehuild, en ze keek mij kwaad aan met een blik van: ‘Is er iets?’ Het was Fiona Apple, die zangeres die net de plaat Fetch the Bolt Cutters heeft uitgebracht. Als mensen mij intrigeren dan ben ik door ze betoverd, wil ik hun verhaal kennen. In haar zang kan ze het ene moment poeslief zijn en dan weer heel boos. In feite heeft ze zich acht jaar teruggetrokken om die plaat te maken. Zo zie je: kunstenaars leven eigenlijk altijd in quarantaine als ze iets maken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
