De tussenstand

Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Jimmy Dewit (aka DJ Bobby Ewing) was de naarstigheid zelve en kocht ook een nieuwe wagen, beide om muzikale redenen.

Het zal wel een teken van de tijd zijn: niemand heeft in deze rubriek al van een kalme periode gewaagd.

Jimmy Dewit: Wel, ik denk dat het tot nog toe ook mijn drukste jaar is geweest. Eerst zijn Jan Delvaux en ik weer met Belpop Bonanza langs de zalen getrokken. Meteen daarna hebben mijn collega Tom Peeters en ik voor de theatershow van Adriaan Van den Hoof de muziek geschreven, die we nu ook negentig keer samen met hem op het podium brengen. En de voorbije vier maanden was ik fulltime bezig met de soundtrack van Callboys. We hebben er veel goeie Belgische funk in gestoken – die blaxploitationvibe past goed bij porno en zo – maar ruim zestig procent van de muziek heb ik zelf geschreven.

Los van porno en zo: waaruit heb je nog meer genoegen geput?

Dewit: Niet uit zelfpromotie, maar: dat Jan en ik onze vriend André Brasseur weer tot leven hebben gewekt. Met een overzichtsplaat, een tournee waarvoor we de groep hebben samengesteld, de repetities begeleid en de setlist in elkaar gestoken, en natuurlijk als absoluut hoogtepunt zijn optreden op Pukkelpop.

Waar je vast nog iets anders hebt meegepikt dan Brasseurs hammondklanken.

Dewit: Ja, LCD Soundsystem heeft me heel hard overtuigd. Ze zijn een jaar of vijf weggeweest maar alles zat goed en strak in elkaar. Een ander concert dat me is bijgebleven, is dat van het Duitse wonderkind Nils Frahm, samen met zijn groep Nonkeen in de Muziekodroom. Magisch. Iedereen stond met open mond te kijken naar die vier, met hun echo’s en hun lange drones van zeven, acht minuten. Het mooie aan Nils Frahm is dat hij klassiek geschoold is, maar niet zo saai dat hij zich aan partituren houdt: hij gebruikt ook synthesizers, echokasten en loops.

Heb je ook iets uit de niet-muzikale sfeer onthouden?

Dewit: Ja. Tenminste: ik ben op Netflix beginnen te kijken naar The Get Down, die serie van Baz Luhrmann over de begindagen van de hiphop, de jaren zeventig in de New Yorkse Bronx. Heel leuk. Goeie acteurs, neige decors. Een beetje te veel show hier en daar, maar je ziet tenminste dat er nog budgetten zijn. Benieuwd hoe lang dat nog zal duren.

Zoek je nog altijd actief naar interessante nieuwe platen?

Dewit: Neen. Vroeger moest ik daar effectief elke donderdag voor naar JJ Records in Leuven, of ik had niets om te draaien dat weekend. Tegenwoordig moet ik me afschermen voor wat er allemaal uitkomt. Te veel informatie.

Juist. Op platenhoezen aandachtig de kleine lettertjes lezen, dat is voorbij.

Dewit: Er zijn gewoon geen hoezen meer! Dit is het belachelijkste verhaal ooit, maar ik ben speciaal van automerk veranderd omdat Toyota in het nieuwe model dat ik wilde geen cd-speler meer had ingebouwd. Want ondanks de drukte des

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content