De stille patiënt

Eerste zin Ik weet niet waarom ik dit schrijf.

Alicia zit in een gesloten instelling. Sinds ze haar man heeft vermoord, doet ze er het zwijgen toe. Ze schildert wel een portret dat Alkestis verbeeldt, de vrouw die volgens de Griekse mythologie bereid was het leven van haar man te verlengen door zelf te sterven. Forensisch psychotherapeut Theo Faber – ‘Ik ben psychotherapeut geworden omdat ik totaal verkloot was’ – is geobsedeerd door Alicia en slaagt erin om in de ouderwetse kliniek waar ze verblijft te worden aangenomen. Al in hun tweede gesprek, eigenlijk een monoloog van Theo, vliegt Alicia hem naar de keel. Hij triggert iets in haar, wroet in haar omgeving naar mogelijke verklaringen voor de moord, maar Alicia blijft zwijgen. Schrijven doet ze wel, en de feiten in haar dagboek maken de moord op haar man nog mysterieuzer.

Alex Michaelides, die zelf als psychotherapeut gewerkt heeft, speelt de dilemma’s in de psychiatrie goed uit: pillen of praten, psychoanalyse of gezinstherapie? Hij voert daarnaast ook de ‘ongelovigen’ op en de mensen die denken dat het gekste zootje in de kliniek echt wel de psychiaters zelf moeten zijn. Dat Theo Faber niet helemaal spoort, weet je vanaf het begin. Maar ook de andere hulpverleners in deze spookkliniek hebben een probleem of geheim dat kan verklaren waarom de echte patiënte, Alicia, hardnekkig blijft – of moet – zwijgen. Dat patroon van wantrouwen, mogelijke verdachten en onverwachte onthullingen houdt de schrijver tot op het einde perfect vol. De ontknoping is Hitchcock waardig en maakt al je paranoïde veronderstellingen waar. Een debuut om van te huiveren.