Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Elke woensdag, 20.40 – vtm

Een reeks in Kortrijk, oftewel ‘Het Texas van Vlaanderen’. Met dat villahoge cliché werd De Rodenburgs aangekondigd – zo de weg vrijmakend voor nostalgisch gemijmer over vroegere donderdagen waarop we met z’n allen naar Dallas keken. Niet verwonderlijk dat platitudes vlees, spieren en huidlaag van de serie vormen.

Clichés zijn echter niet per se waardeloos. Clichés zijn clichés om een reden en die reden wil De Rodenburgs de kijker graag tonen. De boodschap? Hoewel de Rodenburgs rijk, mooi en machtig zijn, zijn ze niet automatisch gelukkig. Voor de superrijken is het immers nog moeilijker om echte liefde en geluk te vinden. En nu jij. Ik beken: het zijn niet mijn woorden – zo’n psychologisch dieptezicht schud ik niet uit mijn mouw. Het is de samenvatting van wat de makers van De Rodenburgs graag het concept van de reeks noemen. U leest het goed: De Rodenburgs is een reeks met een concept. Ik weet niet hoe het met u zit, maar voor mij proeft dit als een kant-en-klaarmaaltijd met de vacuümverpakking er nog rond. Glad, glibberig en wel heel erg plastic.

Deze begrippen zijn op het eerste gezicht ook op de Rodenburgs van toepassing. De look van de reeks is af. Het huis is gebouwd volgens de strakke lijn, het interieur komt niet van bij Ikea, de wagens glimmen alsof ze recht uit de showrooms komen en de kleren hebben een label dat je er niet wenst uit te knippen. Mooi om naar te kijken, maar op den duur begint die schoonheid te jeuken.

Gelukkig voelen ook de personages elk de onstuitbare behoefte om eens flink aan dat perfecte plaatje te krabben. Karel Rodenburg (Mike Verdrengh) gooit – om het met een cliché te zeggen – de knuppel in het hoenderhok: hij benoemt niet zijn eigen zoon tot opvolger in de florissante familiezaak, wel een notoire buitenstaander die – wat een toeval – de nieuwe schoonbroer van die zoon wordt. Dame Rodenburg (Gilda De Bal) is het daar niet mee eens en schopt die laatste flard geweten die nog in het maag-darmkanaal van de zoon rondzwom eruit. Zoon Rodenburg (Matthias Sercu) droomt eigenlijk van een rustig bestaan met net voldoende drank en vrouwen, maar vooral veel vaderlijke liefde en doet zuchtend wat de mama zegt. Meer drama nodig? Wees gerust: de makers openen een heel blik min of meer noodzakelijke figuren, van wie de meest fascinerende toch wel de Aziatische kamerbediende is, die altijd op het juiste moment op de juiste plaats met een paar tinkelende whiskyglazen op een dienblad opduikt.

Voilà, dit zou voldoende moeten zijn om een kwaliteitsdrama te bereiden. Hier sluipt echter een kleine denkfout de redenering binnen. Om een driesterrengerecht te serveren, is het evenmin voldoende de juiste ingrediënten te hebben: er zijn nog de precieze bereiding, de perfecte gaartijd en de hand van de meester. Wat is de maatstaf voor een serie van topkwaliteit? Functionele clichés en een minimum aan voorspelbaarheid – voorspelbaarheid is voor een drama hetzelfde als een slechte adem voor een goed gesprek: een afknapper. De Grote Ondergang is in De Rodenburgs al aangekondigd, de vraag is nu hoe voorspelbaar hij wordt.

Lees nog meer recensiesen bedenkingen in deblog Testbeeld op FOCUSKNACK .BE

Tine Hens

‘De look van De Rodenburgs is af – het huis, de auto’s en de kleren zijn mooi om naar te kijken. Op den duur begint die schoonheid echter te jeuken.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content