Er is de afgelopen weken weer flink gedebatteerd over de kortzichtigheid van de muziekindustrie, nadat Warner Music besloot om zijn volledige videoclipcatalogus van YouTube te halen. Het bedrijf was niet tevreden met de financiële return – platenmaatschappijen krijgen een fractie van een dollarcent telkens als iemand een clip van een van hun artiesten bekijkt – en wilde opnieuw onderhandelen. YouTube, dat de grootste moeite van de wereld lijkt te hebben om zijn honderd miljoen hits per dag in (advertentie)geld om te zetten, zag dat niet zitten. En daar zijn de honderden kleinere artiesten de dupe van, die, aldus kleinere artiest Amanda Palmer, ‘ got stuck in hell with Madonna and the other poor bastards‘. Palmer noemt haar label hebzuchtig en voegt eraan toe dat, als Warner effectief meer geld zou krijgen, ze dat geld als artiest toch nooit zou zien. ‘ Being on a major label is starting to seem like… not such a grand idea.’

Newsflash: het is nooit anders geweest. Haar vaak baanbrekende output ten spijt is de muziekindustrie een van ’s werelds meest conservatieve, gierige en paranoïde nijverheden. De muziekindustrie is als een oud besje uit Schoten: ze denkt dat iedereen eropuit is haar te bestelen, ‘die nieuwkomers voorop’.

Vandaag klinkt dit absurd, maar de eerste keer dat een grote platenmaatschappij zelf een pakket platen naar Amerikaanse radiostations opstuurde, was in 1942 – negentien jaar na de eerste radio-uitzending. Voordien hadden de labels er alles aan gedaan om te verhinderen dat hun muziek in de ether kwam. Ze waren – echt waar! – van mening dat mensen geen muziek meer zouden kopen die gratis op de radio te horen was en op elke platenhoes stond een verbod om de inhoud op welke manier ook uit te zenden.

Geef de platenmaatschappijen dus nog wat tijd, oké? Het World Wide Web is amper vijftien jaar oud. De labels hebben nog ruim vier jaar om bij hun positieven te komen. En laten we eerlijk zijn: zo slecht heeft de industrie het, voor een dementerende bejaarde, vooralsnog niet gedaan. De verkoop van mp3’s kan beter, maar is tenminste al een feit. Bovendien is Warner Music er niet principieel tegen dat hun clips op YouTube staan: de maatschappij wil er gewoon meer geld voor. En wat de artiesten betreft: ja, die worden er opgelegd. So what else is new?

Pas op: je kunt het ook altijd zelf proberen te rooien, zoals George Michael, die vier jaar geleden zijn label de rug toekeerde. Sjors heeft in zijn carrière meer dan honderd miljoen albums verkocht; zeven miljoen van zijn laatste, Patience. Iemand onlangs zijn nieuwe single gehoord? Neen? Stond nochtans op zijn web-site, als gratis download.

Ben Van Alboom