Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

25/08-30/08, één, Ketnet, CanvasDe meeste mensen met een paarse penis raadplegen de dokter, maar de jongeren van De Overname reisden fier het land door. Zij zouden die bestofte bobo’s van de VRT eens tonen hoe je dat doet: tv maken voor mensen die niet van tv houden. ‘ The unserved audience‘ heette dat vroeger, maar toen dat unserved audience onvindbaar bleek, werd de term een even dramatisch scheldwoord als ‘boekenprogramma’. Toch overtreft niets de dramatiek van de omerta, taboes en vergeldingsmaatregelen die rond het woord ‘jongerenprogramma’ zweven.

Al zolang de openbare omroep bestaat, kampt die met een probleem dat zo gigantisch is dat het alle andere min of meer gigantische problemen overschaduwt. Jongeren haken af. Ze kijken geen tv. Ze chatten, hangen, bingedrinken, rijden zich te pletter, helpen al eens een oudje de straat over, maar kijken geen tv. Of toch niet naar de VRT. Ettelijke studies werden eraan gewijd, brainstormsessies keerden de kwestie binnenstebuiten, workshops vonden plaats in binnen- en buitenland, specialisten deden ingewikkelde analyses en er werd gepeuterd, becijferd en gemonitord, maar niemand kon de vinger op de wonde leggen. En dat in tijden waarin ouders zich graag vertrouwenspersonen noemen en de generatiekloof zich in de kleur van een iPod vertaalt.

‘Dat ze het dan zelf doen’, waren de gevleugelde woorden van een moegetergde manager van de jeugdcel na de zoveelste sessie met kenners, ervaringsdeskundigen en mensen uit het veld. ‘Fantastisch idee’, sprak prompt een dame met marketingkwaliteiten. Jongeren werden uitgenodigd voorstellen te doen, om ‘wild’ te gaan, om ‘lekker stout te zijn’, om ‘alles te doen wat niet mag, behalve dingen die illegaal zijn’. Het eerste waarmee die meute jongeren op de proppen kwam, was een logo. Eindelijk voelde de netmanager van de jeugdcel nog eens iets van vreugde onder zijn borstbeen kriebelen. Maar dat gekriebel veranderde al gauw in oprispend maagzuur toen bij het vallen van het witte doek een pijnlijk uitziende paarse penis boven zijn bureau uittorende. ‘Geweldig’, jubelde de dame met marketingkwaliteiten. En ze voegde er de woorden ‘gedurfd’ en ‘schalks’ aan toe. De manager slikte snel wat Motilium weg en probeerde dat paarse geval vooral niet te zien. Een paarse penis, als het niet zo onnozel was, dan had hij het zelf wel bedacht.

Ondertussen hebben de jeugdige genietroepen de vrucht van hun creatieve roes geworpen. Het resultaat was de voorbije week her en der op de televisie te zien en op de radio te horen. Tussen Ketnet en Canvas wrong zich ‘Project 7’, een kortstondige fictiereeks losjes gebaseerd op Big Brother. Zes instellingsjongeren leven een week opgesloten in een bunker en worden van commentaar voorzien door het aanstormend talent Carl Huybrechts en een door Kadèr Gürbüz gespeelde psychologe. Tot dinsdag vond ik het vooral een inspiratieloos experiment dat net iets te waarheidsgetrouw het oersaaie van het origineel imiteerde. De acteurs spuwden dialogen die niet verder reikten dan drie gewauwelde zinnen en dronken zich dinsdagnacht collectief het delirium in. Enkel Pepijn, een bleke slungel, leek psychopathische capaciteiten in zich te dragen. Alleen slaagde hij er helemaal niet in een woord gezegd te krijgen. Ik vreesde het ergste voor De Overname en voorspelde de VRT nog eens vijftig jaar van zoeken naar contact met de verloren generatie. Tót woensdag de sfeer in ‘Project 7’ van zoutloos gestuntel in beklijvende bevreemding omsloeg. Louise verdween in de badkamer en belandde op een stoel in een verlaten betonnen ruimte. De psychologe kreeg spontaan een mentaal orgasme en ook ik was gefascineerd. De enige die ik niet op enig enthousiasme kon betrappen, was de15-jarige buurjongen die ik zelf bij wijze van experiment voor het scherm had geplaatst. ‘Belachelijk’, snoof hij. ‘ Big Brother meets Lost. Djeezes.’ Net voor hij wegging, draaide hij zich om. ‘Mag ik morgen opnieuw komen kijken?’ Bleek dat hij de meiden wel geil vond. Vooral dat bruintje. Bovendien had hij niets anders te doen. Kijken uit verveling. Is dat het bindmiddel tussen de generaties?

Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content