De naakte man

‘BRUGS BLOOT’

ELS FIERS IN RUBRIEK ‘EXPO’, FOCUS KNACK NR. 6

Toegegeven: ook voor mij is de Spencer Tunick-installatie in Brugge een kleine ontgoocheling – en ik was dan nog van de partij toen de man zijn foto’s nam. Toch irriteert het me hoe eenzijdig jullie Spencer Tunick als artiest becommentariëren. Hij is méér dan een fotograaf van grote massa’s naakte mensen – daar is hij hoogstens ‘bekend’ mee geworden. Kent u zijn vroege werken, zijn series ‘Naked States’ en ‘Nude World’? Hiertussen zitten echt pareltjes.

Spencer is (misschien ongewild) geëvolueerd van kunstzinnig naaktfotograaf met een speciale ’toets’, tot installatiekunstenaar waarbij de foto’s enkel nog een registratie zijn van het gebeuren (en een financieel extraatje). De installatie zelf is zowel voor de kunstenaar als voor de deelnemers het hoogtepunt, de foto’s een herinnering – waardoor ze de facto voor niet-participanten minder ‘interessant’ worden. Dat is evenwel niet áltijd het geval: van sommige installaties zijn er wél foto’s die iedereen kunnen bekoren. In Lyon bijvoorbeeld waar de liggende mannen een geheel vormen met het golvende wateroppervlak van de Saone (Lyon5; ook Lyon3, met naakte vrouwen is een parel). In Newcastle maakte Tunick een prachtige nachtfoto van de Millennium Bridge waarop je de naakte lijven haast niet meer opmerkt. Dit zijn puur fotografische kunstwerkjes, die je een andere kijk geven op landschapsfotografie – Tunick typeerde zijn werk niet voor niets als ‘het schilderen van landschappen met naakten’.

Volgens mij is Tunick momenteel op zoek naar nieuwe manieren om zijn creativiteit bot te vieren. Zijn grote installaties, onder andere in Caracas en Düsseldorf dit jaar, zijn nodig om financieel te overleven en geven ook werk aan een klein team medewerkers. In feite is hij dus een beetje een gevangene van zijn eigen succes. En Brugge? In vergelijking met Lyon, waar zijn installatie een onderdeel van de Biënnale was, of de zeven foto’s in Newcastle met een muurvullend werk, gaat het hier om een kleine tentoonstelling die bovendien beïnvloed is door de setting (niet alle vrijwilligers konden aan alle installaties deelnemen; er is slechts één ‘volledige’ groepsfoto) en het slechte weer (een geplande opname op de Burg kon niet doorgaan). Toch een tip: bekijk de foto’s met het oog van de kunstenaar. Bij mijn eerste bezoek vond ik de foto met de naakte zitvlakken in de schouwburg ook maar niets. Bij een tweede bezoek viel me op dat een schouwburg met (naakte) mensen die je aankijken een ‘normaal’ zicht is, terwijl een schouwburg met mensen die je hun bloot achterwerk tonen gewoon ‘absurd’ is (of toch niet?). Misschien is dat wat Spencer Tunick ons wil duidelijk maken: bekijk de omgeving eens met andere ogen… En dan is een bezoekje aan de tentoonstelling in Brugge voor sommige mensen misschien toch de moeite waard? Kris Rotsaert (Roeselare)

Kris Rotsaert (Roeselare)