De laatste zomer in de stad

Eerste zin Zo gaat het natuurlijk altijd.

Ach, waren we maar net als Leo Gazzara, een journalist in het Rome van de jaren zeventig. Officieel werkt hij voor een sportkrant, maar hij daagt slechts zelden op en welwillende secretaressen redden hem telkens van de moordende deadline. Zijn snippertijd spendeert hij aan flaneren, met zijn drinkebroers terrasjes doen en salons bezoeken waar de beau monde de kunst van het nietsdoen perfectioneert. Tussendoor rijdt hij – natuurlijk in zijn Alfa Romeo – met een Italiaanse schone naar deze of gene kust om daar te gaan landeren in een villa. La dolce vita, ware het niet voor Arianna, de vrouw die zijn rustige leventje overhoop gooit met haar wispelturige liefde.

De laatste zomer in de stad verscheen oorspronkelijk in 1973 maar leest nog altijd lentefris. Rustig kabbelende literatuur die je doet wegsoezen terwijl elke prachtige zin naar een perfecte negroni smaakt. Cultauteur Calligarich wiegt je in slaap, bevolkt je dromen met kleurrijke personages en streelt je geest met zijn fijnzinnige dialogen. Om je dan alsnog te verrassen met een knappe plotwending. Topklasse.