Chris Martin weet alles over de rijstprijzen in Ghana, de ochtendadem van Gwyneth Paltrow en nieuwe luierzalven. Maar hoe je een opvolger schrijft voor ‘A Rush of Blood to the Head’, wist hij even niet.

e graafwerken begonnen eind 2003. Chris Martin en zijn maats namen één week vakantie na een tournee van zestien maanden, gingen met een balpen en een notitieblok op hun hurken zitten en trokken begin 2004 naar een New Yorkse studio. Zestig songs later zaten ze gevieren in een café in Liverpool, waar drummer Will Champion het hoge woord eruit wrong: dumpen. De songs klonken als vier mensen die verschillende songs speelden, het hele zwik in een computer stopten en hoopten dat de dingen wel goed zouden komen. Martin: ‘We hadden tien maanden geleden al een plaat kunnen uitbrengen, en daar zouden best wat hits hebben tussen gezeten, maar voor óns had die plaat niets betekend.’ Op de hoofdzetel van platenlabel EMI werden de billen krampachtig samengeknepen. Parachutes had zes weken in beslag genomen, A Rush zes maanden, maar dit leek grondig fout te lopen. De releasedatum werd verschoven van april naar juni 2005, en dat betekent méér dan een doorhaling in een agenda: de verwachte inkomsten verschoven daardoor naar het volgende fiscale jaar. De aandelen van EMI namen een duik van 16 procent.

Krom van de maagkrampen verkastte de band naar een repetitiekot in Noord-Londen, waar ze weer live leerden spelen. Afgelopen kerst kwamen ze met twaalf songs naar buiten. Het verdict van enkele vrienden was unaniem: we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Martin, die in zijn sluipende neurose intussen bekend stond als ‘The Hugh Grant of Rock’, had nog een ideetje liggen, gebaseerd op de hymne My Song Is Love Unknown. ‘In een vlammende colère ben ik naar beneden gelopen, nam mijn gitaar, en vijf minuten later had ik de song vast. A Message is geniaal in zijn eenvoud. En het is de eerste song die ik ooit in mijn blootje heb geschreven. Het maakt me vrij.’

X&Y is een plaat van tegengestelden geworden. Intieme in- en outro’s met piano en akoestische gitaar, maar daartussen woedt de storm: brede orkestraties, The Edge-gitaren, een Kraftwerk-sample ( Talk), Brian Eno-freakiness en teksten over paranoïa, twijfel en vooral veel dorst. Het Britse maandblad Q Magazine noemt X&Y ‘Coldplays Joshua Tree: gelaagde, epische, wildvreemden knuffelende muziek voor de festivals’. De ambitie spat in elk geval van X&Y af: Coldplay wil/moet/zal (schrappen wat niet past) groter worden dan U2.

Door Bart Cornand