Elke weekdag, 22.05 – één

Er is niets waarvoor geen reclame kan worden gemaakt, en dus zag ik die ochtend vier mannen van de groendienst druk in de weer met een bord met de slogan: ‘Bodembedekkers zijn een deken voor de tuin.’ Dat ik de tijd had om deze gemeentelijke werkzaamheden van nabij te volgen, had ik te danken aan mijn onwillige kleuter van vijf. Precies ter hoogte van het op te richten bord besloot hij dat hij vanaf nu niet meer naar school zou gaan. Het was genoeg geweest. Er moest te veel. Bovendien houdt hij niet van zilver haar en laat zijn juf nu net angstwekkend veel zilver haar hebben. Ook in het onderwijs is de impact van de juiste kleurspoeling niet te onderschatten.

In het klasje dat Frieda Van Wijck tegenwoordig openhoudt op één, is niet gekeken op een kleurspoeling meer of minder. Een groen varken, even gifgroene ramen en enkele overbelichte vrouwentongen op de vensterbank. Een mens is al blij dat de juf en de vier leerlingen van de dag aan de ijver van de verfspuit zijn ontsnapt. Soms lijken ook zij een beetje van plastic, maar dat heeft waarschijnlijk meer te maken met de kunstmatigheid waarin het hele programma wat baadt. Net zoals op klasreünies waar je vooral heen gaat om gratis te drinken, wordt in De Klas van Frieda heel erg getracht de onovertroffen sfeer van een ongedwongen uitstapje in schoolse herinneringen op te roepen.

De cocktail is er een van nostalgie, olijke grapjes en lukraak bij elkaar geviste weetjes. Absoluut ongevaarlijk, maar ook erg gelijkend op de voornoemde bodembedekker. Beiden storen niet, vallen niet op en vullen – zeker voor wie er oog voor heeft – wat troosteloze gaten met een vrolijke nonchalance. Zoals een maagdenpalm in de vergeten hoek van een tuin is Frieda Van Wijck de meesteres van deze vrolijke nonchalance. Met haar onderkoelde humor en onuitgesproken voorliefde voor seksueel getinte dubbelzinnigheden is ze ongetwijfeld de best denkbare juf voor deze klas. Op geen enkel moment doet ze moeite die baan werkelijk ernstig te nemen. Het helpt om de les uit te zitten.

Eerlijk gezegd was het programma me – net zoals vele bodembedekkers – wat ontgaan. Tot ik plots op krantenkoppen botste die het hadden over ‘de verrassing van het voorjaar’. Men had er zelfs een halve pagina voor over om te verklaren ‘waarom we met z’n allen naar Frieda kijken’. Ik vermoed niet dat er een diepere reden achter zit. Het is een programma dat weinig kauwen, denken of andersoortige inspanningen vereist. Hoe voorspelbaar de opeenstapeling van obligate leukigheden ook, het is nooit echt vervelend.

Het is altijd fijn kijken naar een foto uit de tijd dat de interessante – niet te verwarren met die andere soort: de bekende – Vlaming nog was zoals wij allen, met scheve tanden, een kuif als van een struisvogel en een puisterige neus. Meestal volgt op deze foto een opgewarmd vertelinkje uit die voorbije schooljaren, waarna het tijd is voor wat gegraai in het televisioneel archief. Het verleden vormt wel vaker een bron van hoongelach en de filmpjes zijn zo goed gekozen dat ze onomstotelijk bewijzen dat het vroeger zeker niet beter, maar achterlijker was. De betere duo’s zijn trouwens de duo’s die minstens even achterlijk zijn als dat verleden. Niemand deed tot nu beter dan Sergio en Sam Gooris. ‘Welk is de meest bestelde pizza?’, wilde vakleerkracht Sonja Kimpen weten. ‘Pizza Hut’ was Gooris’ vlijmscherpe antwoord. Het zijn zeldzame momenten waarop De Klas van Frieda net iets meer dan bodembedekker wordt.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE

Tine Hens

‘De Klas van Frieda’ is als een bodembedekker: absoluut ongevaarlijk en vrolijk vullend, maar ook wat onopvallend.