De soundtrack van Kill Bill is opnieuw een instantklassieker.Tarantino werkte met kungfu-encyclopedie ‘The RZA’ van Wu-Tang Clan, dat trouwens debuteerde met een plaat vol verwijzingen naar de kungfutraditie: Enter the Wu-Tang (36 Chambers). Een greep uit de catalogus die The RZA samenstelde voor Kill Bill.

Hongkongse gauwdieven

De Shaw-praktijk om stukken ‘westerse’ soundtrack te stelen en vaak met meer branie en succes op hun actiefilms te plakken, moest door de recyclagegod van de sound of the seventies haast vanzelfsprekend worden overgenomen. The RZA ontleent het muzikaal thema aan Master Of The Flying Guillotine (ook bekend als One-Armed Boxer vs.The Flying Guillotine), een film uit 1974 waarin een op wraak beluste blinde meester een soort vliegend hakmes gebruikt.

Oosterse en westerse camp

Woo Hoo van The 5.6.7.8’s, een nipponversie van The Cramps, op zich al een camp-product, drijft de imitatiekitsch in Kill Bill ten top. Maar wat dacht u van originele westerse pulp, bijvoorbeeld Gheorghe Zamfirs compleet foute panfluitdeun The Lonely Shepherd, als westerse tegenhanger? Daarnaast verschijnt op de soundtrack ook Tomoyasu Hoteis thema voor Kinji Fukasaku’s Battle Without Honor and Humanity uit 1973, de Japanse The Godfather.

Italiaanse meesters groot en klein

Samen met Sergio Leone komt uit het Italiaanse erfgoed uiteraard de spaghettiwesternscore van Ennio Morricone, maar ook van de als Argentijn geboren, in Italië groot geworden, Luis Enriquez Bacalov. Zijn onder het pseudoniem Sergio Bardotti geschreven werk voor Il Grande Duello uit 1972, waarin Lee Van Cleef terugkeert als The Man in Black, is een van de grote citaten. Een belangrijk thema is echter ook dat van Lucio Fulci’s Sette Note In Nero (of Murder To The Tune Of Seven Black Notes), een uitloper van de giallo of Italiaanse mystery. Of wat dacht u van Isaac Hayes, componist van het overbekende Shaft-thema, met de Stax-song Run Fay Run uit de Italiaanse film Uomini duri ( Three Tough Guys) van Duccio Tessari (1974)?

Amerikaanse meesters groot en klein

Bernard Herrmann, Quincy Jones, Al Hirt, Nancy Sinatra: Tarantino recycleert ze met evenveel plezier als zijn Aziatische voorgangers. Eén: Herrmanns werk voor de obscure Rank-thriller Twisted Nerve (1967) van Roy Boulting, waarin een psychopaat een pension onveilig maakt. Twee: Quincy Jones’ thema voor de tv-reeks Ironside. Drie: Al Hirts themalied van The Green Hornet (1966). Vier: Nancy Sinatra, die de grootste ironie mag verwoorden met Bang Bang (My Baby Shot Me Down), een knipoog naar het ballistische geweld dat plaatsmaakt voor de vuist en het zwaard. Bang Bang weerklinkt bij de opening, waarin Bill de zwangere bruid neerschiet.

Jo Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content