Als een popster het onderwerp van een prestigieuze tentoonstelling wordt, spreken we niet langer van een idool, maar van een icoon. Zo’n icoon is Kylie Minogue. Alleen is die expo in haar geval – bij gebrek aan een echt boeiende levenswandel – in hoofdzaak aan haar kleerkast gewijd. Anders gezegd: aan gebakken lucht. Maar wat is toch de succesformule van de comeback queen?

n een stormachtige sector als de popmuziek breuklijnen aanduiden mag dan moeilijk zijn, halverwege de jaren 80 kondigde zich wel een generatiewissel aan. Selfmade boybands als Wham! en Duran Duran lagen nog maar net in de gordijnen, of in Groot-Brittannië maakte een producerstrio plots het mooie weer: Stock, Aitken & Waterman. Hun hitfabriek – formule: een K3-achtige melodie op een basloze, mechanische beat – reeg de onehitwonders aan elkaar: Sinitta, Princess, Samantha Fox, Mel & Kim, Rick Astley, Mandy – stuk voor stuk kartonnen bordfiguren zonder zang- of schrijftalent, waarvan de carrière sneller uiteen- spatte dan de Space Shuttle Challenger in januari ’86.

Dat veranderde toen het trio een jaar later de toen 18-jarige Kylie Minogue in huis haalde, een Australisch kindsterretje dat naam gemaakt had in soaps als The Sullivans en The Henderson Kids. Australische, Britse en uiteindelijk ook Belgische tv-kijkers leerden haar echter vooral kennen dankzij Neighbours, waarin de latere princess of pop een gepermanente automecanicien vertolkte. Niet dat u zich daar meer dan olievlekken moet bij voorstellen: Charlene was in alle opzichten het ideale buurmeisje, en haar huwelijk met tegenspeler Jason Donovan een sprookje dat het spijbelpercentage op Australische scholen de hoogte injoeg. Ook die laatste zou trouwens later een beroep doen op het Britse producerstrio – denk aan Kylie op een hormonenkuur.

Barbie Minogue

De overstap van het kleine scherm naar de radio – eat your heart out, Big Brother-veteranen – sloeg in als een bom. Zo flinterdun de kauwgompop van The Loco-Motion, I Should Be So Lucky en het dozijn hits dat tussen 1988 en 1991 volgde, zo lieflijk het imago waarmee de nummers aan de man gebracht werden. ‘Het enige wat ik moest doen, was mijn teksten van buiten leren, het product promoten en verder geen vragen stellen’, zou Kylie later bekennen. Verwoede pogingen ten spijt, kon de Britse schandaalpers de vleesgeworden Barbie dan ook niet op één misstap betrappen: altijd waren er die onkreukbare Colgatesmile, die fonkelende pretoogjes, datzelfde fungehalte – je vroeg je af wanneer het wicht eindelijk naast de trampoline te pletter zou storten.

Vijftien jaar later – Kylie is nu 38 en herstellende van borstkanker – is op dat imago nog steeds geen spatje te bespeuren. Haar hotpants en beha’s zijn kleiner geworden, haar zangstijl nog hijgeriger, maar Kylie is een lege doos gebleven. Een stoeipoes in designeroutfits, maar dan eentje zonder klauwen. Bladen als Vogue en Elle roemen haar als stijl- icoon, maar van wat zou Kylie dan mogelijkerwijs een afbeelding, laat staan een voorbeeld kunnen zijn? De interviews in die bladen zijn niet meer dan onschuldige pillow talk. Terwijl Beyoncé zingt over independent women, Britney haar zoontje gebruikt als airbag en Kate witte lijntjes snuift, blijft Kylies stoutste wapenfeit tot nog toe een korte relatie met de inmiddels overleden INXS-zanger Michael Hutchence. Maar kan iemand zich ook maar één nanoseconde voorstellen dat Kylie diens SM- fantasieën deelde? Dat ze überhaupt een seksleven heeft? Of zoiets als een mening?

Can’t get out of the closet

Niemand behalve Kylie zelf kent het geheim, en ook de tragiek van haar succes. Duetten met Nick Cave en Robbie Williams mochten haar dan wel weer cool maken, om te concurreren met de groten (en de platenfirma blij te houden), moet de échte Kylie verborgen blijven. Pogingen om platen met inhoud te maken, werden door het publiek niet gesmaakt. Het zijn zelfs niet haar onmiskenbare kwaliteiten als zangeres en performer die haar musicalachtige shows doen uitverkopen. Net als in Baz Luhrmanns Moulin Rouge, waarin ze een cameo verzorgde, is Kylie op haar best als sprookjesfee. Wie de Showgirl werkelijk is, wat er écht omgaat in de 1 meter 61 lange seksbom met Brigitte Bardotallures, is voor zowat iedereen een enigma. Geen wonder dat ze onlangs werd uitgeroepen tot het grootste holebi-icoon aller tijden: Kylie is zelf een closet case.

Voor u eraan twijfelt: Kylie gaat er ook bij ons in als koek, maar het blijft een guilty pleasure. ‘Het is spijtig dat zovelen het opnemen voor Kylie’, zei de voormalige Lushaanvoerster Miki Berenyi ooit. ‘Ze vertegenwoordigt alles wat van aanvaardbare vrouwen verwacht wordt. Het is spijtig dat zij al die aandacht krijgt, terwijl zoveel andere vrouwen honderd keer meer waard zijn.’ Maar probeer het argument van de tegenpartij maar eens te weerstaan: ‘La-la-la, la-la-la-la-la’? Een mens gaat voor minder meedraaien met zijn kont.

Door Wim Denolf

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content