Parijs 1930 – 1997

A avoir: het album Barbara (1996) en de verzamelaar Barbara, Vol. 1 (1998) bij Universal.

Parijs 1924

A avoir: Het livealbum Palais des Congrès 1994 (1995) en de tiendelige box L’integrale (1996), uit bij EMI.

Barbara: Publieke liefde

Afstandelijk van nature, maar diepgaand in haar songs: Barbara is de vertolker van het noodlot.

Zwarte stem, zwarte blik, donkere songs: dat was Barbara. De innige band met ‘haar’ publiek is haar meest opmerkelijke verdienste: na nagenoeg elke vertolking van L’aigle noir of Gottingen lag het podium bezaaid met rozen. Monique Serf was haar echte naam. Voor haar dertigste wist ze niet wat succes was, nadien stond er geen maat op. Ze creëerde een persoonlijk universum, gestoeld op het klassieke model. Ze baadde in een aura van hoogmoed, en op scène hield ze vast aan een bepaald ceremonieel, maar ze kleurde niet altijd binnen die lijntjes: ze kon ook gul zijn, zong ver van de camera’s in gevangenissen en voor seropositieven en liet zich bij momenten volgaarne meedrijven op de golven van het applaus. ‘La dame brune’, zoals Moustaki haar noemde, werd in de jaren zestig een heus icoon. Ze was voor de Fransen de nieuwe Piaf, een even emblematisch vertolker van het ‘mal de vivre et d’aimer’. Barbara stierf relatief jong, wat het verheerlijkingsproces van deze grande dame versnelde.

Charles Aznavour: De ambassadeur

Voor wie er nog behoefte aan had, bewees Aznavour dat de ware chansonnier niet mooi hoeft te zijn om succes te hebben.

Het frêle postuur en het hese timbre kunnen bezwaarlijk zijn verdienste genoemd worden, wel het feit dat hij het in het Frankrijk van De Gaulle aandurfde die thema’s aan te boren die anderen schaamtelijk negeerden: de angst voor de liefde, de sleet op het geluk en de onzekerheid van zijn generatie. Dertien jaar lang kan Aznavour geen hart beroeren, volgens Piaf omdat hij een ‘génie con’ is, volgens een criticus omdat ‘zijn stem zijn liedjes vermoordt’, volgens alle anderen omdat hij kortweg te lelijk is om succes te hebben. Alleen als leverancier van teksten voor onder anderen Maurice Chevalier, Gilbert Bécaud en zelfs de piepjonge Johnny Hallyday slaagt hij erin de hitlijsten te kleuren. De ommekeer komt er in 1961, met Je m’voyais déjà. Vanaf dan volgen de singles elkaar op: La Mamma, La Bohème, Mourir d’aimer of Comme Ils Disent beschrijven elk op zich het gruwelijke schouwspel van de liefde. Een dozijn jaren later, als She een grote hit wordt in Engelssprekende landen, begint Aznavour aan een tweede jeugd. Aznavour, die Frank Sinatra met zijn voornaam mocht aanspreken, werd de doorluchtige ambassadeur van het Franse lied. Twee jaar geleden zag hij nog af van een wereldtournee, maar aan de vooravond van zijn 80e verjaardag heeft hij weer een nieuw album en een filmrol voor ogen.

Vertaling: Karel Degraeve en Gunter Van Assche