Elke maandag, 20.35 – vtmZorg voor conflicten.’ Het is een motto dat wellicht bij heel veel makers van reality-programma’s op een verguld tegeltje in de slaapkamer hangt. De laatste tijd komt er nauwelijks nog een realityreeks op het scherm of na een paar weken ontaardt het format in een hoop geruzie en heen-en-weergescheld tussen de kandidaten. In de tweede reeks van Topmodel ging er bijvoorbeeld beduidend meeraandacht naar het gekat van de would-bemodellen dan in het eerste seizoen, terwijl in de vierde reeks van The Block – het trieste hoogtepunt van deze evolutie – de deelnemers meer bezig waren met elkaar af te breken dan met hun loft te verbouwen.

De redenering van de makers is wellicht simpel: zij gaan ervan uit dat reality waarin de kandidaten elkaar níét naar het leven staan saaie televisie oplevert, en derhalve het publiek niet zal kunnen boeien. En dat terwijl een programma als Mijn Restaurant toch het tegenovergestelde heeft bewezen, en getoond heeft dat je ook veel kijkers kunt lokken zonder van elk brandhaardje een vuurzee te maken, zolang het concept maar sterk genoeg is. Conflict-reality is in de eerste plaats luie tv: niets zo makkelijk als enkele kandidaten – van wie sommigen duidelijk om hun korte lontje geselecteerd zijn – tegen elkaar op te zetten en de gevolgen te filmen.

Welke weg De Italiaanse Droom zal opgaan,is nog niet duidelijk, al zaten er in de eerste aflevering toch enkele voortekenen die mij niet meteen hoopvol stemden. In dit nieuwe vtm-programma moeten zes koppels samenwerken om in Italië een ‘gebouw met potentieel’ – dat heerlijke eufemisme dat vastgoedmakelaars als synoniem voor ‘ruïne’ hanteren – om te vormen tot bed and breakfast. De bewoners van het pittoreske dorpje Montelparo mogen iedere week een duo naar huis sturen, en wie het laatst overblijft, krijgt de kans om de b&buit te baten.

Het concept klinkt veelbelovend – een snuifje Mijn Restaurant, maar zonder het storende sms-gedoe – alleen leed de openingsaflevering aan een gebrek aan originaliteit. De deelnemers zijn dezelfde als die uit talloze vorige reality-programma’s – het ambitieuze jonge koppel, de hoogzwangere vrouw en haar goedmoedige man, het kibbelende duo dat meteen kritiek heeft op de rest, de jonge ouders die met tranen in de ogen hun kind moeten achterlaten, en meer – enkel de gezichten en one-liners zijn anders. De beelden van hoe de kandidaten de weg naar hun eindbestemming moesten zoeken – een gps was blijkbaar uit den boze – en in gebrekkig Italiaans inlichtingen vroegen, heb ik ook al veel te vaak gezien. Het pand zelf was voor de gelegenheid natuurlijk nog met een extra lading vuil en stof gezegend, zodat iedereen bij aankomst luid kon zuchten hoe lastig de klus wel zou worden.

De Italiaanse Droom was niet onaangenaam om naar te kijken, alleen heb ik nooit de drang gehad om de komende weken een kruisje in mijn agenda te zetten. Ik heb immers de indruk dat ik al weet hoe het vervolg er zal uitzien. Het heeft potentieel, zal ik maar zeggen.

Door Stefaan Werbrouck