Nog voor het echt begonnen is, zit het er alweer op, het eerste seizoen van De ideale wereld op Canvas. De laatste week was een zeer bijzondere, want De ideale wereld werd de volle drie avonden uitgezonden. Even was geen sportevenement uitzonderlijk genoeg om De ideale wereld de voorbije week van het scherm te dringen. Hier ten huize leidde dat een minuut lang tot een collectieve vreugdedans.
Dat ze het programma scherp in de gaten zouden houden, hadden ongeruste politici al geroepen nog voor de verhuizing naar de openbare omroep een feit was. Lachen met de wereld doe je al lang niet meer zomaar. Met belastingcenten morst men niet, werd er met geheven vinger en een tremor in de stem gewaarschuwd. Niemand kon toen voorzien dat niet De ideale wereld maar dat voorbeeldige aperitiefje van de avond, De afspraak, meermaals het parlementaire halfrond in vuur en vlam zou zetten. Dat heeft minder met toegenomen braafheid van De ideale wereld te maken dan met een preventieve besparingsmaatregel. Omdat er altijd wel iets belangrijkers op het programma van Canvas stond, werd De ideale wereld dit voorbije seizoen vaker wel dan niet uitgezonden. Het onvoorspelbare ritme waarmee Otto-Jan Ham, Jelle De Beule en Sven De Leijer in de actualiteit van de dag doken, was minstens zo ergerlijk als onaangekondigde treinstakingen. Zelfs zonder vakbond slaagde het trio er zo in extreem gunstige arbeidsvoorwaarden af te dwingen: een werkweek van drie dagen en vrij tijdens alle schoolvakantie, idealer kan de combinatie werk-gezin niet.
Het gevolg van zo veel onvoorspelbaarheid is dat je al gewoon blij bent wanneer het programma doorgaat. De minder geslaagde filmpjes – ik denk aan het item over loverboy Yves Leterme verleden week – zie je met zeer veel liefde door de vingers. Niet iedere aflevering is even sterk, maar De ideale wereld blijft gewoon van het beste dat er gemaakt wordt. Omdat er niets gelijkaardigs is, ja, maar ook omdat de verontwaardiging er vaker dan de makers toegeven de humor voedt. De mini-moefti, de hobbyhoek van Didier en zijn mysterieuze chalarmeermachine, Sven De Leijer die liefdevol, met de glimlach én de volle medewerking van politici de politiek uitkleedt: het zijn de betere medicijnen tegen verzuring, vergrijzing en gezeik. Bovendien heeft Otto-Jan Ham geen last van de drang om te scoren, waardoor zijn schijnbaar keuvelende gesprekken met pakweg politici dieper graven dan het doorsneediepte-interview in duidingsmagazines. ‘Een betonstop in 2050, geef toe, Kris, dat is toch niet ambitieus’, stelde Ham na het filmpje waarin De Leijer aan minister Schauvliege alvast een vooraf ingevulde kalender tot het jaar 2050 cadeau had gedaan. ‘Nee’, meende studiogast Kris Peeters. En hij stelde zelf voor dat partijgenoot Joke haar agenda wat scherper zou stellen. Dat is mooi, satire die niet alleen de actualiteit bekijkt, maar ze ook bespeelt.
Als we het dan toch over minimale dienstverlening moeten hebben, dan eis ik hier en nu dat die prioritair wordt ingevoerd voor De ideale wereld. In woelige tijden als deze heeft een mens recht op zijn dagelijkse remedie tegen te veel ernst. Of er komen vakbondsacties van.
*, 24-26/5, tegen 22.00, Canvas
DOOR TINE HENS
ALS WE HET DAN TOCH OVER MINIMALE DIENSTVERLENING MOETEN HEBBEN: IK EIS HIER EN NU DAT DIE PRIORITAIR WORDT INGEVOERD VOOR DE IDEALE WERELD.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
